ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ-1 «Στήν ἀνακομιδή τοῦ 1965, παιδί κι ἐμεῖς παρακολουθούσαμε μέ συγκίνηση τά γενόμενα, μή γνωρίζοντας τότε ὅτι μετά δύο δεκαετίες θά μονάζαμε στή μονή του καί θά καθιστάμεθα βιογράφος του».

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΦΙΛΑΓΙΟΥ ΜΩΥΣΕΩΣ ΜΟΝΑΧΟΥ-1

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ ἐκδημήσαντος πολυγραφοτάτου καὶ φιλαγίου μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου «Ἡ Ἁγιότητα εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;» (σειρὰ «Ἀθωνικὰ Ἄνθη-14) σελ. 38-41, ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2010

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.               Στήν ἐποχή μας, πού εὔκολα τήν κατηγοροῦμε, ἔχουμε ἕνα πλῆθος ἁγίων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ἀπ᾽ ὅλο τόν Ὀρθόδοξο κόσμο, σέ ὅλο τόν εἰκοστό αἰώνα, πού ἀποτελοῦν φωτεινά παραδείγματα, εἶναι ὁ ἐπεκτεινόμενος ἀνά τούς αἰῶνες Χριστός, κατά τόν ὅσιο Γέροντα Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Μᾶς δια­βεβαίωσαν ὅτι τό εὐαγγέλιο εἶναι πραγματοποιήσιμο καί ἐφαρμόσιμο καί στήν ἐποχή μας. Αὐτοί οἱ νέοι ἅγιοι ἐμπνέουν, παρακινοῦν, παραδειγματίζουν, προκαλοῦν καί πρεσβεύουν: Παρθένιος τῆς μονῆς Κουδουμᾶ († 1905) καί ὁ ἀδελφός του Εὐμένιος (+ 1920), Μεθοδία τῆς Κιμώλου († 1908), Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης († 1908), Νικόλαος φωτιστής τῆς Ἰαπωνίας († 1912), Εὐδόκιμος Ἰβηρίτης († 1913), Μάξιμος Πολωνίας (1914), Ἀριστοκλῆς Ἀθωνίτης († 1918), Νεκτάριος Πενταπόλεως ὁ Θαυματουργός († 1920), Ἱερομάρτυρες τήλων Εὐθύμιος († 1921), Σμύρνης Χρυσόστομος († 1922), Κυδωνιῶν Γρηγόριος († 1922), Μοσχονησίων Ἀμβρόσιος († 1922), Γαβριήλ καί Ἀρκάδιος Ἰβηρίτες († 1923), Ἀρσένιος Καππαδόκης († 1924), Νεκτάριος Ὄπτινα († 1928), Νικόλαος Πλανᾶς τῶν Ἀθηνῶν († 1932), Ἀλέξιος Ρῶσος († 1934), Σιλουανός Ἀθωνίτης († 1938), Ἱερομάρτυρες Πολωνοί Ἰγνάτιος († 1942), Παῦλος († 1943), Σέργιος († 1943), Πέτρος († 1944), Λέων († 1944), Νικόλαος († 1944), Βασίλειος († 1945), Σάββας τῆς Καλύμνου († 1948), Νικόλαος Zίτσης καί Ἀχρίδος († 1956), Γεώργιος Καρσλίδης († 1959), Ἄνθιμος τῆς Χίου († 1960), Λουκᾶς Κριμαίας († 1961), Κούξα Ὀδησσοῦ († 1964), Ἰωάννης Μαξίμοβιτς († 1966), Φιλούμενος Ἱεροσολύμων († 1979) κι ἕνα μεγάλο πλῆθος νεομαρτύρων στή Ρωσία, Ἀλβανία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία καί Τουρκία.
.             Τόν εἰκοστό αἰώνα ἔχουμε καί μία μεγάλη, μακρά καί σπουδαία σειρά λίαν ἐναρέτων Γερόντων καί Γεροντισσῶν. Μόνο στό Ἅγιον Ὄρος τόν αἰώνα αὐτό ἔχουμε 450 Γέροντες, γιά τούς ὁποίους ἑτοιμάζουμε ἀπό καιρό μία συγκεντρωτική ἐργασία. Τέτοιες μορφές ὑπῆρξαν σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα καί ὅλο τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐμεῖς θ᾽ ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια δι᾽ ὀλίγων σέ μία ἱερή μορφή, τήν ὁποία ἀπό ἐτῶν βιογραφήσαμε, τόν Γέροντα Ἱερώνυμο Σιμωνοπετρίτη († 1957).
.         Ὁ Σιμωνοπετρίτης ἡγούμενος Ἱερώνυμος συνήθιζε νά κοιμᾶται στό σκαμνί ἤ στήν καρέκλα καί γιά λίγο. «Στόν μοναχό εἶναι ἀρκετό καί τ᾽ ὅτι βρίσκεται κάτω ἀπό σκεπή», ἔλεγε. Περισσότερο πετρέλαιο εἶχε κάψει στή λάμπα του γιά τίς ἀναγνώσεις καί μελέτες του, παρά νερό εἶχε πιεῖ σέ ὅλη του τή ζωή, ἔλεγαν. Ὅταν οἱ ἀδελφοί του τόν κατηγοροῦσαν γιά καταχραστή, ἐνῶ γνώριζε καλά τούς καταχραστές, ἡ ἀνεξικακία του δέν τοῦ ἐπέτρεψε νά τούς μαρτυρήσει καί ἁπλά στούς ἀνακρίνοντες εἶπε: Μήπως ὁ ἅγιος Σίμων γνωρίζει… Μήπως ἐκεῖνος χρειάσθηκε τά χρήματα καί τά πῆρε… Ὑπέμεινε ἀδιαμαρτύρητα ἐξορία. Ἔκανε βουρδουνάρης στή μονή Κουτλουμουσίου. Ἔμεινε γιά λίγο σέ μιά καρβουναποθήκη στά Καυσοκαλύβια. Διῆλθε ἀπό τό μετόχι τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους στή Θεσσαλονίκη καί κατέληξε στό μετόχι τῆς Ἀναλήψεως τῶν Ἀθηνῶν. Δέν ἔπαυσε ποτέ νά προσεύχεται θερμά γιά τούς κατηγόρους του καί τούς συκοφάντες του. Τέλος τῶν συνεχῶν ἀγώνων τῆς ἀποδείξεως τῆς ἀγάπης του στόν Θεό, οὐράνια χαρίσματα: Διάκριση, διόραση, προόραση. Ἀξιώθηκε νά λειτουργεῖ μέ ἀγγέλους. Νά μή πατᾶ στή γῆ, ὅταν λειτουργοῦσε. Τά πνευματικά του τέκνα μιλοῦν μέ ἱερή συγκίνηση γιά θαύματα τῆς πύρινης προσευχῆς του. Ὁ θάνατος τόν βρῆκε προσευχόμενο κι εὐχαριστώντας τόν Θεό γιά τό μεγάλο δῶρο τῶν πυκνῶν ἀσθενειῶν του.
.          Γιά ὅσους ἀγαποῦν τούς ἀριθμούς, δίνουμε μερικούς: 17 ἐτῶν ἔρχεται ἀπό τό Ρεΐζ-Δερέ Μ. Ἀσίας στήν οὐρανογείτονα Σιμωνόπετρα. Μετά 4 1/2 ἐτῶν δοκιμή κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός ἀπό τόν σπουδαῖο Ἀλατσατιανό ἡγούμενο Νεόφυτο. Ἐπί 43 ἔτη δέν κοιμήθηκε σέ κρεβάτι. 69 ἔτη φοροῦσε τό τίμιο τοῦ μοναχοῦ ἔνδυμα, χρησιμοποιώντας το πάντοτε ὡς ὑπηρετική ποδιά τῶν ἀδελφῶν του. Τό μοναχικό ράσο φόρεσε σέ περισσότερες ἀπό 300 ἀφιερωμένες ψυχές. Τά πνευματικά του τέκνα ἀριθμοῦνται σέ ἀρκετές δεκάδες ἑκατοντάδες. Οἱ παραμυθητικές ἐπιστολές του ὑπολογίζονται σέ 10.000 περίπου. Μνημόνευε καθημερινά στήν προσκομιδή περί τά 2.500 ὀνόματα ζώντων καί κεκοιμημένων. Στό συρτάρι του βρῆκαν μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του, 7 δραχμές, πού δέν θἆχε προλάβει νά προσφέρει στούς φίλους του φτωχούς, στίς πόρτες τῶν ὁποίων τίς νύχτες κρυφά ἄφηνε τήν ἐλεημοσύνη του. Ἐκοιμήθη σέ ἡλικία 86 ἐτῶν. Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ στίς 7.1.1957. Χιλιάδες κόσμος βρέθηκε στήν κηδεία του διηγούμενος μετά δακρύων πολλά θαυμαστά γεγονότα τοῦ βίου του. Ἐτάφη πίσω ἀπό τό ἅγιο βῆμα τοῦ ἱεροῦ τῆς Ἀναλήψεως, μετοχίου τῆς ἀθωνικῆς μονῆς Σίμωνος Πέτρας, στόν Βύρωνα Ἀθηνῶν. Ὑπῆρξε οἰκονόμος τοῦ μετοχίου ἀπό τό 1931. Ὠφέλησε χιλιάδες ψυχές. Μέ αὐτή τήν ὑπέροχη «ἀριθμητική» πῶς νά μήν εὐωδιάσουν τά χρυσαφένια ὀστά του, στήν ἀνακομιδή τοῦ 1965, ὅπου παιδί κι ἐμεῖς παρακολουθούσαμε μέ συγκίνηση τά γενόμενα, μή γνωρίζοντας τότε ὅτι μετά δύο δεκαετίες θά μονάζαμε στή μονή του καί θά καθιστάμεθα βιογράφος του. Ἡ μακαριστή μητέρα μου τόν εἶχε πνευματικό.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ