ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΚΑΤΗΦΟΡΟ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Σάββατο, 21 Δεκέμβριος 2013 12:24 impantokratoros & katanixis

Το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών

"Να αποχωρήση η Ελλάς από την Ευρωπαικήν Ένωσιν ή τουλάχιστον από την Ευρωζώνην"


Δημοσιεύουμε εν συνεχεία επιστολιμαίο κείμενο το οποίο εστάλη στην Αυτού Μακαριότητα τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο Β΄ και την Αγία και Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος προ τεσσάρων περίπου μηνών, από τόν
οσιολογιώτατο Ιερομόναχο π. Δαμασκηνό Αγιορείτη, ο οποίος διετέλεσε Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους επί μακρόν, κατά τά έτη 1977-78 και εκ δευτέρου από το 1982 έως το 1992.
Το κείμενο – υπόμνημα του Γέροντος Δαμασκηνού, του οποίου η γνώμη είναι βαρύνουσα λόγω της μακράς πείρας του στην αγιορειτική διοίκηση, αλλά και ως Πνευματικού στην Ελλάδα και την Ομογένεια, άπτεται καιρίως των πνευματικών αιτίων της συγχρόνου εθνικής, πολιτικής και εκκλησιαστικής κρίσεως. Αφού αναπτύσσει την έξωθεν κατά της Ελλάδος πολεμική των ξένων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, στρέφεται και στα «του οίκου του Θεού» και με πολλή ευγένεια και σεβασμό περιγράφει την ευθύνη όλων των Χριστιανών, αλλά πρωτίστως της επισήμου Εκκλησίας, για την ανάσχεση του πνευματικού κακού και των θεολογικών εκτροπών.

Ο Γέρων Δαμασκηνός μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερουσών επισημάνσεων για τους πέριξ και έσω κινδύνους, αναφέρεται στην ευκαιρία που έχει η Εκκλησία να ορθώσει το πνευματικό της ανάστημα εν μέσω της κρίσεως και να ανακτήσει την πρωτοβουλία στον πνευματικό και παντοειδή πόλεμο που υφίσταται η Ορθοδοξία και το Γένος.
Ιδιαιτέρως ανήσυχος είναι ο Αγιορείτης Γέρων, στο β΄ ήμισυ της επιστολής,  για την προώθηση της θρησκειολογικής γραμμής του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, Συμβούλου του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αλλά και Διευθυντού του Περιοδικού «Θεολογία», επισήμου οργάνου της Ιεράς Συνόδου· η εκτροπή προς την θρησκειολογία εντοπίζεται και στην παρόμοια γραμμή του Περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», το οποίο έχει μεταλλαχθεί ες άκρον σε σχέση με την αγιορειτική του απαρχή, επί του μακαριστού Π. Νέλλα.
Ο τέως Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός υπενθυμίζει και την αυστηρή στάση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους για τη διαθρησκειακή συμπροσευχή στην Ασίζη το 1986· η Ιερά Κοινότης είχε τότε εκφράσει την καταδίκη του γεγονότος προς τον αοίδιμο Πατριάρχη Δημήτριο και είχε απαγορεύσει δις την είσοδο στο Άγιον Όρος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μ. Βρεττανίας Μεθοδίου Φούγια, που είχε συμμετάσχει, χωρίς μεταμέλεια, στα δρώμενα της Ασίζης.

Το κείμενο κατακλείεται με έξι επισημάνσεις προς τον Μακαριώτατο και την Ιερά Σύνοδο. Ακολουθεί παράρτημα του Γέροντος Δαμασκηνού, το οποίο θα δημοσιεύσουμε ξεχωριστά, που περιέχει αποσπάσματα από θεολογικά περιοδικά και ιστοχώρους· αυτά καταδεικνύουν την έκταση της θεολογικής εκτροπής του κ. Γιαγκάζογλου και άλλων θεολόγων σε κείμενα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών.

Εν Αγίω όρει τη 15.8.2013

Αριθμός πρωτ. 39

·         1. Τω Μακαριωτάτω Αρχιεπισκόπω Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι

·         2. Τη Αγία και Ιερά Συνόδω της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Μακαριώτατε και σεπτέ Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και σεπτοί Άγιοι Αρχιερείς, οι συγκροτούντες την Ιεραρχίαν της καθ΄ Ελλάδα, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας,
Υποκλίνας νοερώς το γόνυ της ψυχής και του σώματος, τιμώ και σέβομαι πάντας Υμάς τους διαδόχους των Αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, των συγκροτησάντων τας αγίας, Οικουμενικάς Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ασπαζόμενος τας χαριτοβρύτους χείρας πάντων Υμών, δι΄ ων διαπορθμεύεται η Θεία Χάρις της Πεντηκοστής εις το πλήρωμα της εν Ελλάδι Εκκλησίας.

Ως Ιερομόναχος διαβιών εν Αγίω όρει υπέρ τα τεσσαράκοντα έτη, διακονήσας επί σειράν ετών εις τα καθ΄ ημάς δημόσια διοικητικά πράγματα, και κατά καιρούς υπηρετήσας περιοδικώς τη ευλογία πολλών Αρχιερέων εν τη ημεδαπή και αλλοδαπή την Εκκλησίαν, επί τι διάστημα, καθ΄ ο προετοιμάζονται οι πιστοί, ίνα προσέλθωσι εις τα άχραντα μυστήρια εις μεγάλας του έτους εορτάς, είμαι γνώστης εκ του σύνεγγυς της Υμετέρας εγρηγόρσεως, ως και των αγώνων Σας εις την κατά Θεόν διαποίμανσιν του ποιμνίου, το οποίον η Χάρις του Θεού ενεπιστεύθη εις την αγιωσύνην Σας, ίνα οδηγήσητε αυτό εις νομάς σωτηρίους και εν τω ευδίω λιμένι της Βασιλείας του Θεού, υπέρ ου ποιμνίου ο Κύριος της ζωής και του θανάτου εξέχεεν εν τω Σταυρώ το τίμιον Αυτού Αίμα.

*
Κατά την διαδρομήν των αιώνων εκατομμύρια μάρτυρες και ομολογηταί εθυσιάσθησαν, ομολογούντες την ακλινή πίστιν των εις τον Σωτήρα Χριστόν, και στίφη αγίων Πατέρων, εν Συνόδοις Οικουμενικαίς, και, διά του λόγου και των συγγραμμάτων των, διετύπωσαν, τη επινεύσει του Αγίου Πνεύματος, τα ορθόδοξα περί του Θεού δόγματα και ηρμήνευσαν αλαθήτως τον λόγον των Αγίων Γραφών, υποστάντες εξορίας και θλίψεις, πολλάκις μέχρι θανάτου, υπέρ της ευσεβείας. Το ημέτερον Γένος σεμνύνεται, ότι είναι το Έθνος εις ο εδόθη η Βασιλεία του Θεού, «ποιήσαν τους καρπούς Αυτής», μετά την έκπτωσιν του παλαιού Ισραήλ. (Ματθ. 21, 43).

Ωσαύτως σεμνύνεται εν Κυρίω, ότι δεν εκράτησε δι΄ εαυτό τον θησαυρόν της πίστεως και της ορθοδοξίας, αλλά μετελαμπάδευσε τούτον εις τους Σλαυικούς λαούς, με πρωτοβουλίαν του εν αγίοις μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου. Προσέτι συνεχίζει τον Ευαγγελισμόν σήμερον εις Ασίαν και Αφρικήν, μακράν κοσμικών επιδιώξεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Μετά την κατάπαυσιν των διωγμών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και τον εκχριστιανισμόν του Ρωμαικού κράτους, κατά την διάρκειαν της λεγομένης Βυζαντινής περιόδου, η Εκκλησία μετεμόρφωσε τον αρχαίον Ελληνικόν κόσμον και εχρησιμοποίησε τας κατηγορίας της Ελληνικής σκέψεως, διά των μεγάλων Πατέρων, και την Ελληνικήν γλώσσαν, διά να διατυπώση, τη επιφοιτήσει του Αγίου Πνεύματος, τους Όρους και τους κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων, δι΄ ων αρδεύεται, ζωογονείται και διοικείται, η Αγία ημών Εκκλησία, μέχρι της σήμερον.

Καθ΄ όλην την περίοδον ταύτην η Εκκλησία συνειργάσθη υποδειγματικώς με την Αυτοκρατορικήν εξουσίαν, με εξαίρεσιν ολίγων αυτοκρατόρων, πολεμίων της χριστιανικής πίστεως και της Ορθοδοξίας.

Μετά την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως τω 1453 εστήριξε και διέσωσε το Γένος και την Ορθοδοξίαν, αναδείξασα πλήθος νεομαρτύρων.

*
Πάντοτε ήτο λοιπόν οικουμενικός ο Ελληνισμός, με την Ελληνικήν γλώσσαν, τον πολιτισμόν του, την ορθόδοξον πίστιν, την ορθήν αντίληψιν διά το νόημα του ανθρωπίνου βίου, διό και το Βυζάντιον εμισήθη από την διαφοροποιημένην εκ της αληθείας Δυτικήν Ευρώπην.
Ο Ελληνισμός γνωρίζει να πορεύηται αποστολικώς «διά δόξης και ατιμίας, διά ευφημίας και δυσφημίας» (Β΄ Κορινθ. 6,8). Άξιος του Χριστού, των Αγίων Αποστόλων και των μαρτύρων.

Ανά τους αιώνας η μέριμνα των αγίων ιεραρχών και ποιμένων της Εκκλησίας, πρώτη και μοναδική, ήτο η διαφύλαξις του ορθοδόξου ποιμνίου εκ των αιρετικών και σχισματικών. Οι διάλογοι μετ΄ αυτών διεξήγοντο εν Συνόδοις˙ μετά από πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν εκαλούντο εις μετάνοιαν και μένοντες αδιόρθωτοι απεκόπτοντο του Σώματος της Εκκλησίας. Δεν εσπατάλει η Εκκλησία τον χρόνον της εις ασκόπους συζητήσεις και διέκοπτε την κοινωνίαν μετ΄ αυτών εις το διηνεκές.
Εις ο,τι αφορά τους αλλοθρήσκους, ευθύς εξ αρχής, οι άγιοι Απόστολοι εφαρμόζοντες την εντολήν του Χριστού εκήρυττον την Αλήθειαν, χωρίς να διδάσκουν την πλάνην και το ψεύδος ομού, δήθεν διά να μη ερεθίσουν τους ειδωλολάτρας και τον διάβολον και διαταράξουν την «ειρήνην», διό και οι διώκται της αληθείας τους ωδήγησαν εις το μαρτύριον.

Tο περίφημον διάταγμα των Μεδιολάνων και εν συνεχεία το βάπτισμα του Αυτοκράτορος Μ. Κωνσταντίνου, ήτο ο θρίαμβος της Αληθείας και η κλήσις πάντων των μη χριστιανών, εν ελευθερία να μιμηθούν το παράδειγμά του, διό και εν συνεχεία ήλλαξε πνευματικώς ο αρχαίος κόσμος, σχεδόν εξ ολοκλήρου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (η Μάνη π.χ. εξεχριστιανίσθη τον 9ον μ.Χ. αιώνα). Το διάταγμα δεν ήτο συμβιβασμός της Εκκλησίας με την πλάνην.
Αντιθέτως σήμερον το διάταγμα των Μεδιολάνων παρερμηνεύθη υπό τινων, οίτινες αποπειρώνται να το χρησιμοποιήσουν, ουχί διά να αναδείξουν τον θρίαμβον του Χριστιανισμού, αλλά διά να καλλιεργήσουν την πλάνην του διαβόλου εις βάρος της χριστιανικής Αληθείας. Η Εκκλησία και η Θεολογία της έμεινεν ανόθευτος εκ της πλάνης. Δεν εδίδασκε παράλληλα με την Αλήθειαν και την πλάνην διά να ειρηνεύη διαβολικώς μετά των εναπομεινάντων ειδωλολατρών. Εκήρυττε την Αλήθειαν ελευθέρως, χωρίς διπλωματίαν και άφηνε ελευθέρους τους ειδωλολάτρας να την δεχθούν η να την απορρίψουν. Δεν εδίδασκε θρησκειολογίαν.

Ωσαύτως ούτε η Πολιτεία εδίδασκε τους ολυμπίους θεούς παραλλήλως με τον χριστιανισμόν, διά να κρατή δήθεν την ενότητα των υπηκόων της. Μάλιστα προσεπάθει εν τη Αληθεία και τη ορθοδοξία να ενώση τους λαούς της Αυτοκρατορίας, οι οποίοι είχον δεχθή τον Ελληνικόν πολιτισμόν. Ταύτα μέχρι τω 1453 μ.Χ.
*
Μετά την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως εγένετο η Εκκλησία Εθναρχούσα και εκράτησε την γλώσσαν και την ορθοδοξίαν, κατά τους αιώνας της τουρκικής δουλείας. Έτσι εξετέλεσε τον «κανόνα» των αμαρτιών του Γένους μας, μέχρι τω 1821. Ότε δε ήλθε η ώρα της άρσεως του «κανόνος», επρωτοστάτησε εις τον αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας τω 1821 και εδημιούργησε με τας θυσίας των ηρώων της Ελευθερίας το νέον Ελληνικόν κράτος, την φυσικήν προέκτασιν του Βυζαντίου.

Εις το πρώτον Σύνταγμα της εν Τροιζήνι Εθνοσυνελεύσεως οι ήρωες της Ελευθερίας προέταξαν το όνομα «της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος», του ενός και μόνου αληθινού Θεού. Αυτό αποτελεί μοναδικόν φαινόμενον δι΄ όλα τα Συντάγματα των κρατών του κόσμου.
Αύτη η σχέσις συναλληλίας του νέου Ελληνικού κράτους με την Εκκλησίαν, κατά το παράδειγμα του Βυζαντίου, εσυνεχίσθη καθ΄ όλην την διάρκειαν του εικοστού αιώνος μέχρι σήμερον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αθέων και αφρόνων πολιτικών.

*
Τα πράγματα εν Ελλάδι ήλλαξαν άρδην με την ένταξιν της χώρας εις την Ε.Ο.Κ τω 1981, ερήμην της γνώμης του λαού, χωρίς δηλαδή την διεξαγωγήν δημοψηφίσματος.

Το δε τραγικώτερον συνέβη μετά την ένταξιν εις το ενιαίον νόμισμα και εις την λεγομένην ευρωζώνην, με πλαστά οικονομικά στοιχεία, και το ξεπούλημα του εις χρυσόν αποθέματος της Ελλάδος, ως αδεται πανταχού της χώρας. Η ιστορία μας, η πνευματική φυσιογνωμία μας, η παράδοσίς μας, ο πολιτισμός μας εν γένει από της αρχαιότητος και εις την Βυζαντινήν εποχήν είχε και έχει την ιδικήν του Ανατολικήν φυσιογνωμίαν. Είναι διάφορος του Δυτικού πολιτισμού, διό και έως σήμερον μισείται από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αποδεικνύουν εαυτούς αχαρίστους, καθότι, όσας προόδους επετέλεσαν εις τας εμπειρικάς επιστήμας και την Τεχνολογίαν, μετά την Αναγέννησιν, τας οφείλουν εις τα λαφυραγωγημένα υπ΄ αυτών χειρόγραφα της Κωνσταντινουπόλεως τω 1204 μ.Χ. και εν συνεχεία τω 1453 μ.Χ., με την εξαγοράν των από τους Τούρκους.

Ο Ελληνικός πολιτισμός ήτο ανέκαθεν ένθεος. Είναι γνωστή η ρήσις του Πλουτάρχου «εύροις δ΄ αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων - ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς… μηδέ θυσίαις επ΄ αγαθοίς… ουδείς έσται γεγονώς θεατής˙ αλλά πόλις αν μοι δοκεί μάλλον εδάφους χωρίς η πολιτεία της περί θεών δόξης υφαιρεθείσης παντάπασιν σύστασιν λαβείν η λαβούσα τηρήσαι. Τούτο μέντοι το συνεκτικόν απάσης κοινωνίας και νομοθεσίας έρεισμα και βάθρον ου κύκλω περιιόντες ουδέ κρύφα και δι΄ αινιγμάτων, αλλά την πρώτην των κυριωτάτων δοξών προσβαλόντες ευθύς ανατρέπουσιν.» (Πλουτάρχου, προς Κωλώτην, Ηθικά τομ. 29, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
Η Ευρώπη, από την Αναγέννησιν και εντεύθεν, κρατεί απόστασιν από τον χριστιανισμόν και, εις την πλειοψηφίαν των, τα κράτη της είναι επισήμως άθεα. Ο πολιτισμός της είναι υλιστικός και πνευματικώς διεφθαρμένος, καθώς και οι θεσμοί της. Η αίρεσις εις τους Δυτικούς χριστιανούς και η αθεΐα, των πλείστων πολιτικών και διανοουμένων, εχαρακτήριζε την Ευρώπην μετά το Σχίσμα και χαρακτηρίζει την σημερινήν Ευρωπαικήν Ένωσιν.

Οι Ευρωπαίοι, ως γνωστόν, ηρνήθησαν κατά την σύνταξιν του Ευρωπαικού Συντάγματος να κάνουν αναφοράν εις τας χριστιανικάς ρίζας του Ευρωπαικού πολιτισμού. Κλασσικόν παράδειγμα της αρνήσεως του χριστιανικού ήθους υπό των Ευρωπαίων είναι η άρνησίς των να δεχθούν τον εκπρόσωπον της Ιταλίας εις τας Βρυξέλλας, κ. Μποτιλιώνι, μόνον διότι κατεδίκασε την ομοφυλοφιλίαν.
Τι καλόν είναι δυνατόν να περιμένη η Ελλάς από τοιούτους Ευρωπαίους, με τοιαύτην αντίληψιν διά την ανθρωπίνην ελευθερίαν; Αρνούνται όχι απλώς την Ανατολικήν πολιτιστικήν Ελληνικήν παράδοσιν, αλλά συλλήβδην το ήθος της Βίβλου, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.
Ίδετε την συμπεριφοράν της Ευρώπης απέναντι των λαθών της Πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδος και κυρίως την συμπεριφοράν της Γερμανίας. Δεν έχει καμμίαν σχέσιν με τον χριστιανισμόν, ουδέ καν με τον λεγόμενον ουμανισμόν της. Σήμερον η Ευρώπη άγεται από τον Σιωνισμόν, και την προσκύνησιν του χρυσού μόσχου της Σιναιτικής ερήμου.
Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είχε πάντοτε την ιδικήν του ταυτότητα: ήσαν η Πνευματική Ελληνική Ανατολή! Οδηγοί δι΄ αιώνας προ Χριστού και μετά Χριστόν των Ευρωπαίων. Σήμερον ο Ελληνισμός είναι χωρίς φωνήν εις την Ευρώπην και δέχεται μόνον «οδηγίας», διότι η Ελλάς στερείται αξίων της ιστορίας της πολιτικών και πνευματικών ηγετών.

Η Ορθοδοξία δεν υπήρξε ποτέ σκοταδισμός. Δεν εθεσμοθέτησε παπικά αλάθητα και αυθεντίας. Δεν είχε «ιεράς εξετάσεις», διό και δεν κατανοείται ορωμένη υπό το Δυτικόν πρίσμα. Δεν ημπόδισε την τεχνολογικήν πρόοδον και την ανάπτυξιν των θετικών επιστημών, αλλά και δεν την εθεοποίησε. Πάντοτε εκράτησε την ισορροπίαν μεταξύ του πνεύματος και της ύλης. Εκαλλιέργησε τον χριστιανισμόν εις την ζωήν των πολιτών. Δεν ηρνήθη την παρούσαν ζωήν, εν ονόματι της μελλούσης, διεπότισεν όμως με το ορθόδοξον χριστιανικόν πνεύμα την παρούσαν ζωήν, όσον ήτο δυνατόν εις την προαίρεσιν του ανθρώπου.

Η Ορθοδοξία δεν είναι μία ομολογία, η Ελληνική πολιτιστική έκφρασις του Ευαγγελίου. Είναι η αλήθεια του απαραχαράκτου και αναλλοιώτου λόγου του Χριστού και των αγίων Αποστόλων, διό και δεν έχει σχέσιν με τας πλάνας και τας αιρέσεις. Ηγίασε τον παρόντα βίον. Χωρίς να θεωρή την παρούσαν ζωήν, ως Βασιλείαν του Θεού, προσεπάθησε να μιμηθή διά των αγίων, το πολίτευμα της εν ουρανώ Βασιλείας, όσον ήτο δυνατόν εις τον άνθρωπον, τον συμπεπλεγμένον με την ύλην, και «διά πράξεως και θεωρίας εις την ενδεχομένην ανθρώποις ήλασεν τελειότητα…», και «εις τον υπέρφωτον γνόφον και την λεπτήν αύραν της εν Πνεύματι θεωρίας, οι άγιοι εισήλθον, το παχύ νέφος διασχίσαντες της ύλης και δι’ αγνωσίας και αβλεψίας, ιδείν και γνώναι, τον αθεώρητον και άγνωστον, ως δυνατόν ανθρώπω κατηξιώθησαν» (κατά τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην). Ταύτα είναι άγνωστα και άψαυστα εις τον εκκοσμικευμένον Δυτικόν αιρετικόν και σχισματικόν κόσμον.

Η Εκκλησία δεν έχει εις το αγιολόγιόν της Δυτικούς χριστιανούς μετά το σχίσμα, διότι άγιος δύναταί τις να γίνη μόνον εν τη ορθοδόξω Εκκλησία, ως έχουν κατά καιρούς διακηρύξει απλανείς ορθόδοξοι σύγχρονοι θεολόγοι.

*
Με την ένταξιν της Ελλάδος εις την Ευρώπην και δη την Ευρωζώνην και με την τεχνητήν οικονομικήν άνθησιν ο Ελληνικός λαός εθαμβήθη από το άφθονον ευρωπαικόν χρήμα και ελησμόνησεν, εν πολλοίς, τον λόγον του Χριστού και το Ευαγγέλιον και απεμακρύνθη από τας πολιτιστικάς του ρίζας.
Ο λαός καθοδηγούμενος από αθέους και ανεντίμους πολιτικούς, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, κουρασμένος από τους πολέμους του εικοστού αιώνος και τας συνεχείς απειλάς της Τουρκίας, υποκινουμένης ουχί σπανίως από την Δύσιν, ενόμισε, ότι ήλθεν η ώρα του οικονομικού παραδείσου.

Ηπατήθησαν όμως αμφότεροι, λαός και ηγεσία, ως ηπατήθη η Εύα υπό του όφεως εν τω αληθινώ θεικώ παραδείσω. Εθεώρησαν «ωραίον και καλόν εις βρώσιν» την απόλαυσιν του αισθητού κόσμου, χωρίς τας ασφαλιστικάς κλείς των θείων εντολών, αι οποίαι αποτρέπουν την «παράχρησιν του κόσμου», κατά τον θεόπνευστον λόγον των αγίων Πατέρων. Εις τον πειρασμόν δυστυχώς δεν υπέκυψαν μόνον ο λαός και η Πολιτική του ηγεσία, αλλά φεύ και πολλοί εκ του Εκκλησιαστικού χώρου και εξ αυτού εισέτι του μοναχικού τάγματος, του θεωρητικώς επαγγελλομένου την ακτημοσύνην, ως μίαν εκ των μοναχικών αρετών, προσκυνήσαντες τον «χρυσούν μόσχον».

*
Την πρώτην ευθύνην διά την κρίσιν φέρουν οι Πολιτικοί, οι κυβερνήσαντες κατά την περίοδον ταύτην την χώραν, οι δημοσιογράφοι, και εν γένει ο πνευματικός κόσμος.
Με το πρόσχημα της προσαρμογής εις τα Ευρωπαικά δεδομένα και του κακώς νοουμένου εκσυγχρονισμού, οι Πολιτικοί ηλλοίωσαν την νομοθεσίαν της Ελλάδος και τους πνευματικούς και άλλους θεσμούς, εξηπάτησαν τον λαόν με την επίπλαστον οικονομικήν άνθησιν, εξησφάλισαν την ατιμωρησίαν των εις την υπ΄ αυτών διασπάθισιν του δημοσίου χρήματος και ενόμισαν ως άφρονες, ότι θα επιβληθούν, με την πονηρίαν, εις τους πονηροτέρους και πολυπληθεστέρους Ευρωπαίους.

Αφ΄ ότου πλέον δεν ηδύνατο να κρύψουν την αποτυχίαν των -εκαυχώντο οι πλείστοι εξ αυτών, ότι ο δρόμος της προόδου της Ελλάδος, θα είναι κλειστός, όσον ο χριστιανισμός θα επηρεάζη την παιδείαν και τους θεσμούς - πόσον διεψεύσθησαν! – υπέκυψαν, ως ανδρείκελα, εις τους Ευρωπαίους και το Δ.Ν.Τ., δεσμεύσαντες την εθνικήν κυριαρχίαν, τον δημόσιον πλούτον του υπεδάφους, του εδάφους και της θαλάσσης και εξηυτέλισαν την εθνικήν αξιοπρέπειαν, χωρίς μέχρι σήμερον οι πνευματικοί ηγέται της χώρας να τους καλέσουν να αποχωρήσουν από το πολιτικόν προσκήνιον, ως αναξίους της Ελλάδος, της ιστορίας και του λαού.

Οι Ευρωπαίοι με ηγέτιδα δύναμιν την Γερμανίαν, αμετανόητον εισέτι και διαπνεομένην από το πνεύμα του Χίτλερ, το μεταλλαγμένον εις οικονομικόν χιτλερισμόν, προσπαθούν να ταπεινώσουν την Ελλάδα και να έπιτύχουν ο,τι απέτυχον κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον.
Τα δίκαια του λαού δυστυχώς εις την παρούσαν ώραν υπερασπίζονται σθεναρώς, μόνον αθειστικαί και υλιστικαί δυνάμεις. Διό, εάν, ο λαός, τας εμπιστευθή, διά την λύτρωσιν εκ των δεινών, και εάν αι δυνάμεις αύται θελήσουν να πολεμήσουν την Εκκλησίαν, δεν θα την υπερασπισθή, ο λαός.
Ουδεμία άλλη εποχή παρέσχε την ευκαιρίαν εις την Εκκλησίαν να αναβαθμίση το κύρος της ενώπιον του Ελληνικού λαού, εάν διακατείχετο από το πνεύμα της θυσίας.

Έτσι εφθάσαμεν εις την παρούσαν κρίσιν και αντί να πράξωμεν το γενναίον διάβημα ήτοι: να αποχωρήση η Ελλάς από την Ευρωπαικήν Ένωσιν η τουλάχιστον από την Ευρωζώνην, με ταυτόχρονον διάγγελμα της Εκκλησίας εις τον λαόν διά Νινευιτικήν μετάνοιαν, αφ΄ ενός οι πολιτικοί εξακολουθούν, καίτοι υπεύθυνοι της κρίσεως, να παραπλανούν τον λαόν και να επισύρουν τον τρόμον της ολικής καταστροφής, εις περίπτωσιν επιστροφής εις την δραχμήν, και εφαρμόζοντες πρωτοφανή δικτατορίαν εις τα παγκόσμια χρονικά, υπό τον μανδύαν της Δημοκρατίας, ξεπουλούν τον δημόσιον πλούτον και εξαθλιώνουν οικονομικώς τον λαόν, μηδενός σοβαρώς ανθισταμένου, κοιμωμένων πάντων δίκην όφεων χειμερίας νάρκης, αδιαφορούν, εάν ο κόσμος, που επίστευσε μόνον εις το χρήμα αυτοκτονή και οδηγήται εις μίαν δουλείαν εις τους Ευρωπαίους, χειροτέραν και επικινδυνωδεστέραν διά το μέλλον των επερχομένων γενεών, εκείνης της Τουρκοκρατίας, ο δε πνευματικός κόσμος, πάσης μορφής, σιωπά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Ο λαός αναζητεί από την Πολιτείαν ηγέτας τύπου των ηρώων της Εθνεγερσίας του 1821 και από την Εκκλησίαν, τύπου Ιωάννου Προδρόμου, Ιωάννου Χρυσοστόμου, Αμβροσίου Μεδιολάνων, Κοσμά του Αιτωλού κ.λπ.
Η σιωπή και η θέα των τεκταινομένων, χωρίς σοβαράν αντίδρασιν ειρηνικής μορφής, δεν δύναται να επιφέρη ριζικήν αλλαγήν του ρού των δυσμενών εξελίξεων.
*
Το τραγικώτερον όμως και επικινδυνωδέστερον είναι η επιμονή των λεγομένων θεολόγων, μικράς μειοψηφίας, αλλά πεισμώδους και αποφασιστικής εις τας ενεργείας της, διά την πνευματικήν μετάλλαξιν της Ελλάδος.
Η ομάς αύτη των θεολόγων, οιονεί προέκτασις της Τρόικα, με επικεφαλής τον από δεκαετίας Σύμβουλον του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, κ. Σ. Γιαγκάτζογλου, και ομάς ετέρων θεολόγων, τινές των οποίων (δέκα τον αριθμόν) είναι μέλη της συντακτικής επιτροπής του (νυν εκπεσόντος εκ της Ορθοδοξίας) περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ, ιδρυθέντος τη παροτρύνσει σεπτών Αγιορειτών Πατέρων υπό του αειμνήστου Π. Νέλλα, προσπαθεί να επιβληθή δυναστικώς και παρά πάσαν δημοκρατικήν δεοντολογίαν εις την εκπαίδευσιν των Ελληνοπαίδων, μεταβάλουσα το μάθημα της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις θρησκειολογίαν, με το πρόσχημα της παρουσίας μιάς μικράς μειοψηφίας λαθρομεταναστών εις την Ελλάδα, και επειγομένη να εφαρμόση Ευρωπαικάς οδηγίας ως και άλλων σκοτεινών κέντρων.
Επί έτη τώρα ο κ. Γιαγκάτζογλου είναι αμετακίνητος εις το Υπουργείον Παιδείας και το Παιδαγωγικόν Ινστιτούτον, υφ΄ όλας τας Πολιτικάς μεταλλάξεις, εν σχέσει με άλλους συναδέλφους του.
Ο κ. Γιαγκάτζογλου υποβάλλει υπομνήματα εις τους Υπουργούς Παιδείας το πρώτον από το 2008 εις τον κ. Στυλιανίδην, (όρα τεύχος 108, περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, σελ. 71-79), δημοσιογραφεί εις το διαδίκτυον και άλλα περιοδικά θεολογικού και μη περιεχομένου, προκειμένου να επιβάλη το πεπλανημένον και αρρωστημένον φρόνημά του εις τα Σχολεία της Ελλάδος. Εκπλήσσει η επιμονή του και η εργώδης προσπάθειά του να καταργήση τον ορθόδοξον τρόπον αγωγής των Ελληνοπαίδων και να αναμίξη την αλήθειαν με το ψεύδος, τα πνευματικά μύρα με τας πνευματικάς σήψεις και να μεταβάλη το μάθημα της ορθοδόξου αγωγής εις θρησκειολογίαν.

Εις τα γραπτά του αποτυπούται ο κλασσικός τύπος του εκ της υπερηφανείας πεπλανημένου θεολόγου, τον οποίον ακολουθεί τυφλά η ομάς των εμπειρογνωμόνων θεολόγων, συν-πλανηθείσα μετ΄ αυτού, μάλλον μωρολόγου, κατά τον λόγον του αποστόλου Παύλου: «φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία… (Ρωμ. 1, 22), διότι αυτός και οι ομόφρονες του παραθέτουν την Αλήθειαν του Χριστού, παραλλήλως με την πλάνην του Σατανά, χωρίς να ομολογούν, ποία είναι η Αλήθεια και ποία η πλάνη των θρησκειών.
Ειρήσθω εν παρόδω: εις ποίαν εμπειρικήν επιστήμην παρατίθενται εις την εκπαίδευσιν αι υγιείς επιστημονικαί ανακαλύψεις μαζί με τας εσφαλμένας, χωρίς ο διδάσκαλος να υποδεικνύη εις τον μαθητήν, η ο ιατρός εις τον φοιτητήν ποία η υγεία και ποία η ασθένεια; Ποία η αλήθεια και ποία η πλάνη; Ουδαμού.
Η εκπεσούσα εκ της υγιούς χριστιανικής αληθείας Δυτική Ευρώπη, με τους διεφθαρμένους εκ της πλάνης θεσμούς της και τον καθοδηγούμενον υπό του διαβόλου Ευρωπαικόν νούν, τον άμοιρον θείας χάριτος, δίδουν οδηγίας σεβασμού της «ετερότητας», δηλαδή της πλάνης.
Καί οι ορθόδοξοι εκπρόσωποι εν Ευρώπη της Ελλάδος, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, ως άγευστοι της πνευματικής υγείας της ορθοδοξίας, χωρίς φωνήν, συντάσσονται με τας ευρωπαικάς οδηγίας. Το veto χρησιμοποιούν μόνον διά τα υλικά συμφέροντα, το χρήμα, και τους πολιτικούς σχηματισμούς.
Είναι δε απορίας άξιον, διατί οι αρμόδιοι δυτικόφρονες αξιούν μόνον τον σεβασμόν εις την θρησκείαν των λαθρομεταναστών και δεν εισηγούνται να σεβώμεθα ομοιοτρόπως την «ετερότητα» και εις το πολιτικόν των φρόνημα και την κοινωνικήν ζωήν των, καθόσον, ως γνωστόν, εις τας πλείστας χώρας της καταγωγής των ισχύει ολοκληρωτικόν πολίτευμα και πολυγαμία εις την κοινωνικήν των ζωήν.

Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι οι λαθρομετανάσται κατευθύνονται από κέντρα, τα οποία εσκεμμένως θέλουν να καταστρέψουν την πληθυσμιακήν και την πνευματικήν ομοιογένειαν της Ελλάδος, καθώς και ότι η θρησκεία μόνον μπορεί να συντηρήση την πληθυσμιακήν και πνευματικήν ανομοιομορφίαν και εις το απώτερον μέλλον να προκαλέση σύγκρουσιν τη υποκινήσει των γνωστών αυτών κέντρων (τύπου Κοσσυφοπεδίου).
Πόσοι εξ αυτών, ως πληροφορούμεθα, απογοητευμένοι από τας πλάνας των δαιμονικών θρησκειών των, αναζητούν να μάθουν και να ανεύρουν τον ένα και μόνον Αληθή Τριαδικόν Θεόν, ως απεκαλύφθη εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού και το αρνούνται οι ψετοορθόδοξοι, διότι η ζωή των και το φρόνημά των πάσχει λόγω κακής βιοτής. Σημειωτέον ότι εν Κρήτη, παρακινηθέντες υπό του καθηγητού να εξέλθουν της αιθούσης οι αδιάφοροι περί τα ορθόδοξα θρησκευτικά, εξήλθον οι Έλληνες Ορθόδοξοι, και έμειναν οι αλλόθρησκοι ξένοι, κατά μαρτυρίαν Μητροπολίτου της Ανατολικής Κρήτης.

*
Εκ ποίων όμως αιτιών διαταράσσεται η ειρήνη εις τον κόσμον, απειλείται η ομαλή συμβίωσις, η ελευθερία των ανθρώπων και η αξιοπρέπειά των;
Οι άγιοι Πατέρες συμβουλεύουν πάντας ημάς διά να δώσωμεν ορθάς απαντήσεις, εν προκειμένω, να είμεθα με τον Θεόν και ουχί απλώς να ομιλώμεν διά τον Θεόν. Κατά τον Άγιον Διονύσιον Αρεοπαγίτην: «Θεολόγους, φησίν, ως λόγον Θεού εξαγγέλλοντας»(PG 3, 252) και κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν «περί Θεού γαρ τι λέγειν και Θεώ συντυγχάνειν ουχί ταυτόν˙ εκείνο μεν γαρ και λόγου δείται… έτι δε συλλογισμών… και γένοιτ΄ αν δήπου και τοις του αιώνος τούτου σοφοίς, καν μη κεκαθαρμένοι τελέως τον βίον ώσι και την ψυχήν. Θεώ δε συγγενέσθαι κατ΄ αλήθειαν των αδυνάτων, ει μη προς τη καθάρσει και ημών αυτών έξω, μάλλον δε υπεράνω γενοίμεθα, καταλιπόντες παν ο,τι των αισθητών μετά της αισθήσεως, υπεραρθέντες δε λογισμών και συλλογισμών και γνώσεως πάσης και της διανοίας αυτής, όλοι δε γενόμενοι της, κατ΄ αίσθησιν νοεράν, ενεργείας, ην θείαν αίσθησιν ο Σολομών προείπε, και τυχόντες της υπέρ γνώσιν αγνοίας, ταυτόν δε ειπείν της υπέρ παν είδος της πολυθρυλήτου φιλοσοφίας, είπερ της κατ’ εκείνην διαφερούσης μοίρας τέλος η γνώσις εστίν… «την ιεράν ησυχίαν» ευρίσκωμεν χειραγωγόν… την λήθην των κάτω και μύησιν των άνω, την των νοημάτων επί το κρείττον απόθεσιν… και καθάπερ εν υπερώω του βίου, νυκτός και ημέρας ευχαίς και δεήσεσιν προσκαρτερούντες, θίγομέν πως της αθίκτου και μακαρίας φύσεως εκείνης. Καί ούτως αυτοίς ανακραθέντος απορρήτως του υπέρ αίσθησιν και νούν φωτός, εν εαυτοίς ως εν εσόπτρω θεωρούσι τον Θεόν οι την καρδίαν δι΄ ιεράς ησυχίας καθαρθέντες.» (Γρηγ. Παλαμάς, ΕΠΕ 11, 326-328)
Αληθής θεολογία πηγάζει από την εν Χριστώ ζωήν.

«ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει- διά τούτο υμείς ουκ ακούετε, ότι εκ του Θεού ουκ εστέ.» (Ιωάνν. 8,47) «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστίν της αμαρτίας… εάν ούν ο υιός υμάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε»(Ιωάνν. 8, 34-36)

Η αληθής ελευθερία χορηγείται εις τον άνθρωπον, μόνον υπό του Χριστού, όστις απαλλάσσει τον άνθρωπον από την αμαρτίαν, τον διάβολον και τον θάνατον. Μόνον ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η Ζωή…» (Ιωάνν. 14,6) Πως όμως θα έλθη εις τον άνθρωπον η αληθής ελευθερία, χωρίς το κήρυγμα; «Πως ούν επικαλέσωνται εις ον ουκ επίστευσαν; Πως δε πιστεύσωσιν ου ουκ ήκουσαν; Πως δε ακούσωσιν χωρίς κηρύγματος;… ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην».(Προς Ρωμαίους 10, 14-15) Διό και ο Κύριος μετά την Ανάστασιν απέστειλεν τους αποστόλους εις πάντα τα έθνη… (Ματθ. 28,19)
Αυτό το κήρυγμα, την μοναδικότητα αυτού και την ειρήνην και την εξ αυτού ελευθερίαν εκ της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου, την ειρήνην με τον Θεόν και τον οιονδήποτε άνθρωπον, αρνούνται οι μωρολόγοι ούτοι με τα θρησκειολογικά πιλοτικά προγράμματά των. Άρα ο σεβασμός εις την «ετερότητα» είναι πλάνη, ανεπίτρεπτος δι΄ ορθοδόξους θεολόγους.
Ομοίως η αληθής έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ευρίσκεται ουχί εις τους διεφθαρμένους εκ της αιρέσεως και της αθεΐας Ευρωπαικούς θεσμούς, αλλά εις την ορθόδοξον θεολογίαν και ζωήν, ένθα η Εκκλησία αδει «Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου». Δεν υπάρχει εις τα διεφθαρμένα εκ της πτώσεως του Αδάμ φρονήματα του ανθρώπου. Ταύτα είναι δικαιώματα του διαβόλου, ο οποίος εξουσιάζει τον νούν του αβαπτίστου ανθρώπου και τον οδηγεί εις τον αιώνιον θάνατον.

Η ειρήνη του Θεού και της γης ηκούσθη διά πρώτην φοράν, ότε ήλθε εις τον κόσμον, με την γέννησιν του Θεανθρώπου Χριστού». Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη…» (Λουκ. 2, 14)

Κατά συνέπειαν δεν έρχεται η ειρήνη με την σύμπραξιν δήθεν του Χριστού και του διαβόλου εις προσευχάς τύπου Ασίζης (συμπροσευχαί Ορθοδόξων Αρχιερέων μεθ΄ ετεροδόξων και αλλοθρήσκων) ουδέ με την απλή γνώσιν των θρησκειών. Αυτήν την απάτην μόνον ο Πάπας ήτο δυνατόν να επινοήση. Τας συμπροσευχάς εις την Ασίζην κατεδίκασεν ομοφώνως η σεπτή Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους Άθω διά περισπουδάστου Ιεροκοινοτικού Γράμματος, προς τον αοίδιμον Πατριάρχην Δημήτριον, το Φθινόπωρον του 1986, και απηγόρευσε δις την είσοδον εις το Άγιον όρος του μακαριστού Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου Φούγια, διότι ηρνήθη να αποκηρύξη την δαιμονικήν συμμετοχήν του εις την εν λόγω προσευχήν. Εις την ανωτέρω επιστολήν η Ι. Κοινότης του Αγίου όρους μεταξύ άλλων έγραφε προς τον Πατριάρχην: «σύμπραξις του Σατανά με τον Χριστόν διά την ειρήνην του κόσμου; Άπαγε της βλασφημίας». (επιστολή Ι. Κοινότητος προς τον Πατριάρχην, Φθινόπωρον 1986)

Ο Κύριος απήτησε την ομολογίαν παρά των πιστευόντων, διά να ομολογήση ημάς έμπροσθεν του ουρανίου Πατρός. Την δε διπλωματίαν και την υποκρισίαν κατεδίκασε υπέρ πάσας τας αμαρτίας με το «ουαί».

Δεν είναι άσχετον να υπενθυμίσωμεν εις τους εκπεσόντας τούτους εκ της Αληθείας Θεολόγους τον ύμνον της Εκκλησίας διά την αληθή ελευθερίαν: «Τον εκ δουλείας την κτίσιν των ειδώλων λυτρωσάμενον και παραστήσαντα ταύτην ελευθέραν τω ιδίω Πατρί, σε, Σωτήρ, υμνούμεν και υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας». (η΄ ωδή του Κανόνος της Αναλήψεως)

Η ιδική των πρότασις, των εκπεσόντων τούτων θεολόγων, και της εκπεσούσης εκ του ορθοτομείν τον λόγον της αληθείας Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με την έκδοσιν του γνωστού ψηφίσματος στηρίξεως του πιλοτικού προγράμματος μεταλλαγής του μαθήματος αγωγής των Ορθοδόξων Ελληνοπαίδων εις θρησκειολογίαν και μάλιστα με απαράδεκτα οικονομικά ποσά συγγραφής νέων βιβλίων (2.380.000 ευρώ), εν καιρώ τοιαύτης οικονομικής κρίσεως, εξ αιτίας της οποίας αποθνήσκουν εκ της πείνης και αυτοκτονούν Έλληνες, είναι απαράδεκτος.
Η εξίσωσις της αληθείας με την πλάνην, του Χριστού, του αληθινού Θεανθρώπου, με τους ψευδοθεούς των θρησκειών, και η απονομή του τίτλου της αγιότητος, εις τον Βούδδα, τον Μωάμεθ, τον Δαλάι Λάμα και τον Κομφούκιον αποτελεί ύβριν κατά της αληθείας, εμπαιγμόν της νεολαίας, υποκρισίαν εσχάτου είδους και άρνησιν του Χριστού και της Εκκλησίας.

Ήδη μόνοι των, ούτοι οι μωρανθέντες θεολόγοι, έχουν θέσει εαυτούς ουσιαστικώς εκτός της Εκκλησίας. Υπολείπεται η Εκκλησία τυπικώς να επικυρώση, εφ΄ όσον μείνουν αμετανόητοι, την αποκοπήν από το Σώμα της, ως σεσηπότων μελών.
Ας φαντασθώμεν τον Κύριον, εντελλόμενον τοις αποστόλοις όπως πορευθώσιν εις τα έθνη και διδάσκουν την Αλήθειαν, αναμεμιγμένην με τας πολυπολιτισμικάς πλάνας, τας δαιμονικάς λατρείας, της Ρωμαικής Οικουμένης. Θα υπήρχε σήμερον χριστιανική Αλήθεια; Θα είχε στερεωθή η Εκκλησία και ο χριστιανισμός; Ασφαλώς όχι.

Έτι ας φαντασθώμεν τον Απόστολον Παύλον περιερχόμενον τας Αθήνας και σεβόμενον τας πλάνας του Ελληνικού δωδεκαθέου, «την ελληνικήν ετερότητα». Θα ήσαν σήμερον αι Αθήναι χριστιανικαί και η οικουμένη;

Προσέτι ας φαντασθώμεν τους αγίους μάρτυρας, προκαλουμένους να σεβασθούν τους ψευδοθεούς του Διοκλητιανού, να θυσιάζουν και να συμπροσεύχωνται μετ΄ αυτών εις προσευχάς τύπου Ασίζης, ένθα ο Πάπας μετ΄ αλλοθρήσκων, παρισταμένων και ορθοδόξων Αρχιερέων τοπικών ορθοδόξων Εκκλησιών, έκαιε τω 1986 θυμίαμα εις τον Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, έχων απέναντι του όλην την χορείαν των αρχηγών των ψευδοθρησκειών. Θα υπήρχε σήμερον Χριστιανισμός;
Προσέτι ας φαντασθώμεν τους Αγίους Πατέρας να σέβωνται την «ετερότητα» των αιρέσεων κατά την διεφθαρμένην Ευρωπαικήν οδηγίαν. Θα υπήρχε σήμερον η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική ορθόδοξος του Χριστού Εκκλησία; Ασφαλώς όχι.
Όντως εμωράνθησαν οι «θεολόγοι» του πιλοτικού προγράμματος μεταλλάξεως του μαθήματος της ορθοδόξου αγωγής των Ελληνοπαίδων εις θρησκειολογίαν.
Αποσπάσματα εκ των απόψεων των Θεολόγων της θρησκειολογίας, ως εδημοσιεύθησαν εις το διαδίκτυον και εις άλλα θεολογικά και μη περιοδικά, εν είδει παραρτήματος, εις α ερείδομεν τας κατηγορίας ημών εναντίον των, παραθέτομεν μετά το τέλος του παρόντος υπομνήματος εις την σεπτήν Ιεραρχίαν.

Ωσαύτως οι πεπλανημένοι ούτοι θεολόγοι κατηγορούν την Εκκλησίαν εις τα εν τω διαδικτύω κείμενά των, διότι επρωτοστάτησεν εις τον αγώνα της αποτινάξεως του τουρκικού ζυγού ως δήθεν υπηρετήσασαν τον κακώς νοούμενον εθνικισμόν. Τούτο δε πράττουν, διότι δεν εγνώρισαν τι είναι στέρησις της ελευθερίας και βαρβαρότης κατακτητού.

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,
και Σεπτή των Ιεραρχών χορεία,

1. Τα τελευταία έτη λαμβάνουν χώραν πρωτοφανή εγκλήματα και τραγικά λάθη εις την Ελλάδα, τα οποία εις άλλας εποχάς θα ήσαν ακατανόητα.
Χάνεται η Πατρίδα μας και απειλείται τώρα και η πνευματική φυσιογνωμία της, η ορθοδοξία.

Ο εχθρός κτυπά την σπονδυλικήν στήλην του Έθνους, την εκπαίδευσιν της νεολαίας μας, το μέλλον της Ελλάδος. Ωρισμένοι οι οποίοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την παθητικήν αδράνειαν των Ελλήνων λέγουν, ότι η χώρα ραντίζεται με υπνωτικά με τα διερχόμενα ξένα αεροπλάνα. Δεν γνωρίζω εάν είναι έτσι η αλήθεια. Άλλη είναι η αιτία της αδιαφορίας κατ΄ εμέ. Είναι η ψυχρότης της καρδίας ημών περί την πίστιν και την φιλοπατρίαν, λόγω ελλείψεως αγιότητος.
Ίσως ημαρτήσαμεν περισσότερον του συνήθους. Δεν είμαι άξιος να κατακρίνω ουδένα, διότι πρώτος έχω ανάγκην της Μετανοίας και του θείου ελέους.
Θεωρώ όμως αδιανόητον την σιωπήν και την παθητικήν στάσιν έναντι των δυνάμεων του κακού και των οργάνων του, είτε εις την Πολιτικήν, είτε εις τον τομέα του Πνεύματος.
Σημειωτέον ότι, όπου εχάθη το κράτος εις το παρελθόν, - π.χ. Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Συρία, Μ. Ασία - εχάθη και η στρατευομένη Εκκλησία, η τουλάχιστον ετραυματίσθη, η το πλήρωμα, η μέρος αυτού τουλάχιστον εγένοντο εξωμόται. Λυπούμαι διότι γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον άμβωνα της Εκκλησίας διά να επισημάνουν με ταπεινοφροσύνην και αγάπην τα αίτια του κακού και τους πρωταιτίους των κακών και εμποδίζονται, δυστυχώς από εκεί, που θα έπρεπε να ενθαρρύνωνται, διά μίαν κακώς νοουμένην ειρήνην της Εκκλησίας μετά των πρωτεργατών του κακού. (Εάν ο Χριστός δεν συνεκρούετο με την φαυλότητα των Φαρισαίων δεν θα τον εσταύρωναν ούτοι και ο κόσμος θα έκειτο εισέτι εν χώρα και σκιά θανάτου.)

Κατά τον Γρηγόριον τον Θεολόγον «κρείσσον εστί επαινετός πόλεμος η ειρήνης, χωριζούσης Θεού»(PG 35,488 C). Υπάρχουν και τινες , οι οποίοι νομίζουν η ταυτίζουν το κράτος με τα παρερχόμενα πρόσωπα των πολιτικών και θεωρούν, ότι έχουν υποχρεώσεις «διαφόρων ειδών», διό και προτιμούν την σιωπήν, παρά την Αλήθειαν. Έτσι όμως προχωρεί το κακόν και τα πράγματα εξελίσσονται επί τα χείρω.

Εάν χαθή η Ελλάς, την οποίαν οι Πρόγονοι μας εδημιούργησαν με το αίμά των και την εκληρονόμησαν εις ημάς, θα χαθή και η Ελλαδική Εκκλησία, η φυσική προέκτασις της Βυζαντινής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Εάν επιβληθή το πνεύμα Γιαγκάτζογλου και των ομοφρόνων του, απειλείται η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος. Ωρισμένοι ίσως θέλουν την Ελλάδα να μεταβληθή εις μουσειακήν νεκρούπολιν τύπου Εφέσου, Πόντου και Καππαδοκίας, χωρίς Ορθοδόξους Έλληνας η με Ελληνοφώνους απλώς μετανάστας, αλλά αλλοθρήσκους η και μη Ελληνοφώνους εισέτι. (Η κυρία Διαμαντοπούλου άλλωστε επρότεινε την αντικατάστασιν της Ελληνικής γλώσσης με την Αγγλικήν. - Αλήθεια τι ωραίους πράκτορας έχει ο Χένρυ Κίσσινγκερ εις την Ελλάδα!-)
Επιβάλλεται κατά την εμήν ταπεινόφρονα γνώμην η υγιής ειρηνική αντίδρασις, πρωτίστως της σεπτής ιεραρχίας και εν συνεχεία η συστράτευσις πάντων ημών ιερέων, διακόνων και μοναχών, ως και των υγιών θεολόγων διά την σωτηρίαν των ιερών και οσίων, της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας.

Εάν τις είναι δειλός και δεν είναι έτοιμος διά θυσίαν, πρέπει να παραχωρήση την θέσιν εις άλλους προθύμους διά θυσίαν και μαρτύριον εισέτι.

Εάν αδιαφορήσωμεν, και αφήσωμεν να γίνη το θέλημα των σκοτεινών κέντρων και των μεμωραμένων θεολόγων, πρέπει, ως ανάξιοι του Χριστού και των περιστάσεων ιερείς και Επίσκοποι να αποθέσωμεν τα επιτραχήλια και τα ωμοφόρια ημών εις την αγίαν Τράπεζαν και να έλθουν άλλοι άξιοι της κρισιμότητος των καιρών και του Χριστού.

2. Θεωρώ επιβεβλημένον να διαφωτισθή ο Ελληνικός λαός διά να αξιώση από τους πολιτικούς διεξαγωγήν δημοψηφίσματος, διά να εξέλθωμεν από την Ευρώπην και την Ευρωζώνην, δεδομένου ότι η περαιτέρω παραμονή μας θα αποβή ολέθριος διά το μέλλον της χώρας και των επερχομένων γενεών. Είναι ήδη γνωστόν ότι προσφάτως καθηγητής του Χάρβαρντ(R. Unger), καταγόμενος εκ Βραζιλίας , εις συνέντευξίν του διά την ελληνικήν οικονομικήν κρίσιν, επρότεινε, ως ασφαλεστέραν διά την Ελλάδα, διά να αποκτήση αυτοπεποίθησιν, και να ρυθμίση ελευθέρως την οικονομίαν της, χωρίς πιέσεις από την Ευρώπην, την έξοδον της Ελλάδος εκ της Ευρώπης και της ευρωζώνης.
Ο αείμνηστος δημοσιογράφος Παλαιολόγος περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960 έγραφε εις το ΒΗΜΑ των Αθηνών: «με τους Τούρκους εκρατήσαμεν την γλώσσαν και την Ορθοδοξίαν, με τους Ευρωπαίους είναι αμφίβολον, εάν θα εκρατούσαμεν αμφότερα!»

3. Προκαλεί απορίαν και προβληματισμόν το γεγονός, ότι ο Σ. Γιαγκάτζογλου διευθύνει εισέτι το περιοδικόν της Εκκλησίας «Θεολογία», καίτοι πολεμεί το μέλλον της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως γνωστόν διά τους νήφοντας, επί πολλά έτη, μέσω της δημοσιογραφίας εις το διαδίκτυον και εκ της θέσεως του Συμβούλου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Φρονώ ταπεινώς ότι η Εκκλησία πρέπει να ενεργήση εκτός από την αποπομπήν του εκ της Δ/νσεως του περιοδικού «Θεολογία», να ενεργήση παρά τη Πολιτεία την αποπομπήν του εκ του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ως έπραξε παλαιότερον διά την Δραγώνα και την Ρεπούση.

4. Συντάσσομαι με τους αγίους Αρχιερείς, την σεπτήν Ιεράν Κοινότητα του Αγ. όρους Άθω, τους αγίους Καθηγουμένους, και τους ορθοδόξους θεολόγους, τους αξίους του ονόματός των, οι οποίοι κατεδίκασαν, ως προδοτικόν των ιερών και οσίων της πίστεως ημών, το πιλοτικόν πρόγραμμα θρησκειολογίας των εμπειρογνωμόνων της ομάδος Γιαγκάτζογλου. Επιβεβαιώ ότι στερούνται Εκκλησιαστικού φρονήματος και ορθοδόξου τοιούτου – δεν είναι ούτε καν προτεστάνται θεολόγοι -. Δεν σέβονται την Εκκλησιαστικήν ιεραρχίαν, τον ιερώτατον θεσμόν του Επισκόπου την προέκτασιν της Πεντηκοστής εις τον χρόνον. Αρνούνται ότι η σεπτή Ιεραρχία πρέπει να έχη λόγον εις την χριστιανικήν ορθόδοξον αγωγήν της Ελληνικής νεολαίας, του μέλλοντος της Εκκλησίας και της Ελλάδος. Μόνον άφρονες, άθεοι και εχθροί της ορθοδοξίας και του Ελληνισμού είναι δυνατόν να εισηγούνται τοιαύτα.

Εξωθούν, εμμέσως πλην σαφώς, τους Πολιτικούς εις τον χωρισμόν του Κράτους και της Εκκλησίας. Η Εκκλησία και ο χριστιανισμός φρονούν ότι δεν πρέπει να επηρεάζη τον δημόσιον βίον, τους κρατικούς θεσμούς, και την Παιδείαν. Όταν η Εκκλησία δεν έχει λόγον διά τα δημόσια πράγματα του Κράτους θα παρελαύνουν οι ομοφυλόφιλοι ανενόχλητοι, χωρίς να στηλιτεύωνται από την Εκκλησίαν. - Κρίμα διά τον ξεπεσμόν της Αμερικής που προωθεί τον Σοδομιτισμόν και τας παρελάσεις του εις την ανθρωπότητα, καθώς εγράφη προσφάτως εις τον Τύπον! -

Οι «θεολόγοι» ούτοι αγνοούν την ιστορίαν του Ελληνισμού, είναι εχθροί του έθνους και της νεολαίας και υποκριταί απέναντι των λαθρομεταναστών, διότι τους στερούν την δυνατότητα να γνωρίσουν την μοναδικήν περί Θεού Αλήθειαν, χωρίς υποκρισίαν και να αποπτύσσουν τον Σατανάν.

5. Η ορθόδοξος Εκκλησία δεν είχε ποτέ προνόμια ιδιοτελή από το κράτος, ως διατείνεται ο κ. Γιαγκάτζογλου, διά να τα στερηθή εν περιπτώσει οριστικού χωρισμού από της Πολιτείας. Πάντοτε ήτο εσταυρωμένη. Γνωρίζει την αγχόνην και το εκτελεστικόν απόσπασμα των λειτουργών της υπό των εκάστοτε δημίων.
Εθυσιάσθη, αλλά δεν εθυσίασε τους αντιπάλους του φρονήματός της. Μαρτυρεί την αλήθειαν, αλλά δεν υπήρξε ποτέ διοργανωτής τρομοκρατίας η βίας.
Διά την ορθόδοξον, Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, η αληθής ενότης του ανθρωπίνου Γένους και η Παγκοσμιοποίησις θα έλθη μόνον εν Χριστώ, εν τω Ευαγγελικώ λόγω και τω αίματι του εσταυρωμένου Κυρίου της, το οποίον εξέχεεν εν Γολγοθά υπέρ του σύμπαντος κόσμου και της του κόσμου ζωής.
Η σωτηρία όμως προϋποθέτει να Τον αναγνωρίση πας άνθρωπος Θεόν και Σωτήρα και αφού βαπτισθή να τηρή τα προστάγματά Του.

Το «ίνα ώσι εν, καθώς ημείς εν εσμέν» του Χριστού κατά τον Διονύσιον τον Αρεοπαγίτην πραγματοποιείται μόνον εν τη Αληθεία και τη αγιότητι του βίου, οίαν έχει η ζωή της Αγίας Τριάδος. Μόνον, όταν μιμηθώμεν την Αγ. Τριάδα εν τη αγιότητι και τη αληθεία έχομεν αληθή ενότητα. (πρβλ. PG 3, 777)

Δυστυχώς όμως οι αιρετικοί και οι πλανεμένοι δεν δεικνύουν σημεία μετανοίας, παρά τους μακροχρονίους μετ΄ αυτών Διαλόγους.
Το πλήρωμα της ορθοδόξου Εκκλησίας απόλλυται εν τη ζωή, μακράν του Χριστού, και η Εκκλησία καταναλίσκεται, εική και μάτην, προς επιστροφήν των αιρετικών και πεπλανημένων.

Είναι ανάγκη η Εκκλησία να κηρύξη καθολικήν μετάνοιαν εις τον ορθόδοξον λαόν. «Ει γαρ πάντες αμαρτωλοί εσμέν, και ουδείς υπέρτερος των πειρασμών, ουδεμία άρα των αρετών υψηλοτέρα της μετανοίας, ότι ουδέ τελειωθήναι δύναται το έργον αυτής πώποτε- προσήκει γαρ αύτη πάσιν αμαρτωλοίς, και δικαίοις πάντοτε, τοις βουλομένοις σωτηρίας τυχείν και ουδείς εστίν όρος τελειώσεως, ότι η τελειότης και των τελείων, όντως ατέλεστος». (Ισαάκ Σύρος, Λόγος ΝΕ σελ. 220, εκδ. Νικ. Θεοτόκη, Λειψία αψο)
Άλλως η ειρήνη εν τω κόσμω θα είναι μία χίμαιρα.

Σήμερον οι πολιτικοί και οι μεγάλοι των λαών κατευθύνονται από σκοτεινά και αντιχριστιανικά κέντρα και από τους αιωνίους σταυρωτάς του Χριστού και της χριστιανικής αληθείας, χωρίς ίχνος μετανοίας, ανά τους αιώνας, μέχρι σήμερον. Το φαινόμενον της τρομοκρατίας δεν έχει τα βαθύτερα αίτια εις τας θρησκευτικάς αντιθέσεις˙ ευρίσκεται εις τας αδικίας των ισχυρών της γης, εις βάρος των αδυνάτων. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εις περισπούδαστον θεολογικόν λόγον εις το Μ. Σάββατον γράφει, ότι ο Κύριος ενίκησε τον διάβολον πρώτον με την άσκησιν της δικαιοσύνης εν τω επιγείω βίω του και εν συνεχεία εχρησιμοποίησε την δύναμιν διά να τον συντρίψη με την Ανάστασίν Του. Άρα εις γνήσιος του Χριστού εκπρόσωπος εκ της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας, πρέπει να είπη εις τους ισχυρούς της γης, ότι η τρομοκρατία καταπολεμείται πρώτον με την άσκησιν της δικαιοσύνης υπ΄ αυτών εις την διεθνή παγκόσμιο πολιτικήν και μετά, εις όσους είναι αδιόρθωτοι, χρησιμοποιείται η δύναμις. (πρβλ. Γρηγ. Παλ., ΕΠΕ 9, 466 κ.ε) Οι διάλογοι των θρησκειών άλλως θα είναι αναποτελεσματικοί και άσκοποι διά την εξάλειψιν του φαινομένου της τρομοκρατίας.

Η Εκκλησία και ο Ελληνισμός εις την περίοδον της Βυζαντινής αυτοκρατορίας με κέντρον την Κωνσταντινούπολιν, ένθα εδέσποζε η ορθόδοξος θεολογία και η αγιότης, εχάρασσαν την πνευματικήν πορείαν του κόσμου, ήσαν φως του κόσμου και οδοδείκται των λαών και του πολιτισμού.

Σήμερον είμεθα ουραγοί των νοσούντων πνευματικώς Πολιτικών, διότι ελλείπει η αγιότης εκ του βίου ημών και η εξ αυτής τικτομένη αληθής ορθόδοξος θεολογία, όρασις και αντίληψις περί της ζωής και του νοήματος του ανθρωπίνου βίου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

6. Εκ της επικοινωνίας μου με τους ανθρώπους της ελληνικής κοινωνίας έχω ακούσει πολλούς να διερωτώνται «ποία είναι η θέσις της Εκκλησίας γι΄ αυτά που συντελούνται εις την χώραν; Μήπως είναι η Εκκλησία δεσμία της πολιτικής εξουσίας, η οποία πολιτική εξουσία φαίνεται να ελέγχεται πλήρως από οικονομικά κέντρα του εξωτερικού; Τελεί η Εκκλησία σε ομηρία αντίστοιχον αυτής των απλών πολιτών, εις το πλαίσιον επιβολής εμμέσων εκβιασμών διά την περικοπήν οικονομικών απολαβών και προνομίων; Γιατί η Εκκλησία αδυνατεί σήμερον να εκφέρη άποψιν και διά τας καθημερινάς σφαγάς χριστιανών – σφαγάς που συντελούνται από ακραία υποκινούμενα ισλαμικά στοιχεία εις το πλαίσιον θρησκειοκάθαρσης, ομοίας με την εθνοκάθαρσιν των Χίτλερ και Στάλιν, ενώ η πολιτισμένη Ευρώπη σιωπά ένοχα, καθόσον η ηγεσία της μετέχει εις αυτήν την πολιτικήν σκοπιμότητα – εις τας χώρας της Μέσης Ανατολής; Συμφώνως προς τον επίγειον νομοθέτην συμπράττει εις το έγκλημα αυτός που το βλέπει να διαπράττεται και σιωπά και δεν το καταγγέλλει. Η σιωπή της Εκκλησίας σήμερον μπορεί να αποτελέση αύριον αιτία στοχοποιήσεώς της, καθόσον θα ταυτισθή με τους υπαιτίους της σημερινής καταστάσεως, και, ναί μεν, τα ιδεώδη γαλουχούν τας γενεάς αλλά αδυνατούν να τας θρέψουν, πλην όμως τα ιδεώδη είναι αυτά που διετήρησαν την χριστιανικήν πίστιν και τας παραδόσεις για εκατοντάδας έτη δουλείας και κατοχής, ότε ο λαός επείνα.

Ποία θα είναι αύριον η θέσις της Εκκλησίας, η οποία σήμερον σιωπά διά τας εφαρμοζομένας μεθόδους αργού θανάτου εις τον λαόν της; Ποία η ανάγκη υπάρξεώς της αύριον, όταν σήμερον περιορίζη ασφυκτικά τον ρόλον της εις την παροχήν ειδών πρώτης ανάγκης και διατροφής, ρόλον τον οποίον κάλλιστα δύναται να διεκπεραιώση μία εκ των εκατοντάδων Μ.Κ.Ο., αίτινες δημιουργούνται και ελέγχονται υπό οικονομικών κέντρων του εξωτερικού;» Τα ανωτέρω ήκουσα υπό πολλών και τα μεταφέρω εις τας Υμετέρας Θεοτιμήτους Αρχιερατικάς αξίας.

Εν κατακλείδι περαίνων την επιστολήν μου, εν ταπεινώσει και βαθυτάτω υιικώ σεβασμώ, θέτω πάντα ταύτα υπ΄ όψιν της Υμετέρας Θεοτιμήτου Αρχιερατικής αξίας, αφού μακροχρονίως εμελέτησα, διά τα καθ΄ Υμάς, καίτοι θεωρώ δεδομένην την Υμετέραν υπεύθυνον ποιμαντικήν εγρήγορσιν.

Επί δε τούτοις εξαιτούμαι βαθυσεβάστως τας Υμετέρας Θεοπειθείς Αρχιερατικάς ευχάς και ευλογίας, ίνα ολοκληρώσω την μετάνοιάν μου μέχρι της εξόδου μου εκ του παρόντος βίου, διά να παραστώ ακατακρίτως εις τον μέλλοντα αιώνα εις το αδέκαστον και φοβερόν βήμα του Χριστού.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού και υιικής αφοσιώσεως ασπάζομαι τας χαριτοβρύτους χείρας πάντων Υμών.

Ιερομόναχος Δαμασκηνός
ο του Φιλαδέλφου
________________________________________


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Περιέχον αποσπάσματα εκ των δημοσιευμάτων του Σ. Γιαγκάτζογλου και των ομοφρόνων του εμπειρογνωμόνων του Πιλοτικού θρησκειολογικού Προγράμματος.

1. Ενδεικτικά αποσπάσματα εκ των δημοσιευμάτων του κ. Γιαγκάτζογλου
Ο ειρημένος κ. Γιαγκάτζογλου και Σύμβουλος αμετακίνητος, εν αντιθέσει με συναδέλφους του, εις το Παιδαγωγικόν Ινστιτούτον από το έτος 2003 επί Σημίτη, εις το τεύχος 108 του περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ» σελ. 71-79, με ένα συγκεχυμένον και αλληλοσυγκρουόμενον τρόπον συλλογισμών, προετείνει ήδη από το 2008 εις τον τότε Υπουργόν Παιδείας κ. Στυλιανίδην την μεταβολήν του μαθήματος θρησκευτικών εις θρησκειολογίαν ως και να μη ελέγχεται από την Εκκλησίαν.
«Το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι κατήχηση», γράφει, «η μύηση στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη» (ενθ. ανωτ. σελ. 75)
«Γιά τον λόγο αυτό δεν ορίζεται και δεν εποπτεύεται από καμμία Εκκλησία, δόγμα, η ομολογία, ενώ η διδακτέα ύλη του καθορίζεται από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο»…. «διαφορετικά και εφ΄ όσον η Πολιτεία δεν σχεδιάζει, ούτε εποπτεύει, το μάθημα γίνεται κλειστό και άρα ανεξέλεγκτο» (σελ. 76 ενθ. ανωτ.)
«να θεωρήται όχι θρησκευτική κατήχηση η ομολογιακό μάθημα, αλλά μάθημα με γνωσιολογικό περιεχόμενο»
«οι μαθηταί στιγματίζονται με την απαλλαγή η μη απαλλαγή»(ενθ. ανωτ. σελ. 78)
«το μάθημα των θρησκευτικών δεν αποτελεί μύηση σε μια εθνοκεντρική η ομολογιακή ορθοδοξία, αλλά αποτελεί γνώση του Χριστιανισμού ως βιβλικής ιστορίας και βιβλικού λόγου»

Ενώ δε η Ιταλία ηγωνίζετο δι΄ αναθεώρησιν της αποφάσεως του Πρωτοβαθμίου Ευρωπαικού δικαστηρίου δι΄ αποκαθήλωσιν του Εσταυρωμένου από τα Δημόσια Σχολεία ο κ. Γιαγκάτζογλου έγραφε: «Αλήθεια, τι μας εμποδίζει σε ένα σχολείο όπου φοιτούν και άλλοι μη ορθόδοξοι μαθητές να προσθέσουμε και άλλα θρησκευτικά και πολιτισμικά σύμβολα η στοιχεία; (Περιοδικό Νομοκανονική θεώρησις Εκκλησιαστικού και Κανονικού δικαίου, τεύχ. 1, Απρίλ. 2010, σελ. 23-48) εις την ιστοσελίδα του εις το διαδίκτυον (http://sumboulos theologon. Blogspotcom.au 2012/03- blog- post75) δηλαδή δίπλα εις την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας να προσθέσωμεν τα σύμβολα του διαβόλου.
Εις άλλην ιστοσελίδα του εις το διαδίκτυον, www.pischols.gr/lessons religious/analecta/40/pdE, γράφει και εξωθεί τους πολιτικούς εις τον χωρισμόν Εκκλησίας από το κράτος». «Θεωρεί τον λόγον του Χριστού μονοφωνικόν και μη ανταποκρινόμενον εις τας ανάγκας μιάς ελεύθερης και πλουραλιστικής κοινωνίας» (σελ. 6)
«Η προβολή νομοθετικών αξιώσεων από την πλευρά της Εκκλησίας, που συνήθιζε να θεωρή τον εαυτόν της εκφραστή της Ελληνικότητας του Έθνους, συμβιβάζεται με την νέαν Ευρωπαική πραγματικότητα, που ισχύει στην Ελλάδα; Μία αναδρομή στις τεταμένες σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, από την μεταπολίτευση, ως τις μέρες μας, δείχνει, ότι η προοπτική του χωρισμού, αργή, αλλά σταθερή, είναι πλέον η ιστορική μοίρα του νέου Ελληνισμού. Μία τέτοια εξέλιξη θα σημάνη και το τέλος των ιστορικών προνομίων της ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα –και σαφώς το κλείσιμο του ιστορικού κύκλου των θρησκευτικών, ως ομολογιακού μαθήματος». (ενθ. ανωτ. σελ 7)
Είναι οπαδός της παγκοσμιοποιήσεως και πολυπολιτισμικότητος. Αμφισβητεί την αποκλειστικότητα της Αλήθειας του χριστιανισμού˙ υπάρχουν κατ΄ αυτόν και άλλες αλήθειες:
«Η Αλήθεια δεν αποδεικνεύει τον εαυτόν της θριαμβολογώντας βερμπαλιστικά πάνω στις άλλες αλήθειες…»(σελ.13)

«Η σύγχρονη ορθοδοξία δεν πρέπει να προσκολλάται άγονα και να αναπολεί νοσταλγικά εξωραΐζοντας το ένδοξο βυζαντινό της παρελθόν, να κλείνεται σε ένα είδος ναρκισσισμού και δυναμοκεντρικής και ιδιοκτησιακής αντίληψης για την κατοχή της αλήθειας.» (ενθ. ανωτ. σ. 14)
Καί εις τας προτάσεις του καταλήγει μεταξύ άλλων: «Το Θ. Μ. δεν πρέπει να είναι το κεκτημένο εφαλτήριο ποδηγέτησης των συνειδήσεων. Ο τύπος του λαικού θεολόγου, που δεν εξαρτάται διοικητικά από την Εκκλησία, γι΄ αυτό και μπορεί να ασκεί κριτικά το λειτούργημά του, είναι μία ουσιαστική ανάγκη του δημόσιου σχολείου» (ενθ. ανωτ. σελ. 15)
Παραποιεί και συκοφαντεί τους Πατέρας και την Βίβλον: «μέσα από μια θεολογία της πολυπολιτισμικότητας, ως αλληλοσεβασμός, αποδοχή και ειρηνική συνύπαρξη με την θρησκευτική η όποια άλλη ετερότητα, είναι διάσπαρτα μέσα στη Βίβλο και τα πατερικά κείμενα». (σελ. 14: «Η φυσιογνωμία και ο χαρακτήρας του θρησκευτικού μαθήματος. www. pischols. gr/ lessons religious/analecta/40/ pdE)

2. Απόψεις της ομάδος των εμπειρογνωμόνων εκ του πιλοτικού προγράμματος, της οποίας είναι επικεφαλής ο κ. Γιαγκάτζογλου.
Καί συνεχίζει ο κ. Γιαγκάτζογλου: «συνιστά γελοιοποίησιν του μαθήματος η απαλλαγή από τα θρησκευτικά» ενθ. ανωτ. σελ. 78, δηλαδή η απαλλαγή των μη ορθοδόξων. Καί σχολιάζω: Δεν είναι γελοιοποίησις και εμπαιγμός των μαθητών του Σχολείου των Ελληνοπαίδων, όταν αυτός και η ομήγυρις των εμπειρογνωμόνων –(δέκα από αυτούς εις τας δύο ομάδας είναι μέλη της συντακτικής επιτροπής του εκπεσόντος εκ της ορθοδοξίας περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ, του αειμνήστου Νέλλα και τέσσαρες εξ αυτών, εν οις και ο Γιαγκάτζογλου, υιοί ιερέων, Υφαντής και Μόσχος και Νευροκοπλής) – Εις το πρόγραμμα σπουδών Δημοτικού και Γυμνασίου γράφουν διά τα παιδιά της Ελλάδος (που είσαι προφήτα Ιερεμία να γράψης νέους θρήνους): «πληροφορούνται για αγίους ανθρώπους άλλων θρησκειών του κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού, Δαλάι Λάμα, Γκάντι» (Πρόγραμμα σπουδών στα θρησκευτικά Γυμνασίου, Αθήναι 2011, σελ. 57), ως αναγράφεται εις το διαδίκτυον.
Καί σχολιάζω: ποίος ορθόδοξος ιερεύς θα τολμήση να δόση την θείαν κοινωνίαν εις τοιούτους αναξίους του ονόματος του ορθοδόξου χριστιανού, προδότας θεολόγους; Καί συνεχίζουν:
«Σύμβολα θρησκειών: ο Σταυρός,… το άστρον του Δαυίδ, η ημισέληνος, … το όνομα του Αλλάχ… σβάστικα (ινδουισμός)… το ωμ του Βούδδα, αχίμζα) σελ. 31 Πρόγραμμα σπουδών στο Δημοτικό Γ΄και Δ΄τάξη εν τω διαδικτύω. Καί εν συνεχεία τοποθετούν την προσευχή του Χριστού δίπλα στις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις: «αντιλαμβάνονται (τα παιδιά) την θέση της προσευχής στις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις- επισημαίνουν την οικουμενική διάσταση της προσευχής - αναγνωρίζουν το ρόλο της προσευχής στη ζωή του Χριστού. Η πρωινή προσευχή στο Σχολείον, Αγιασμός… εικόνες προσευχής από όλο τον κόσμο… τρεις παίδες εν τη καμίνω… ο Ιησούς προσεύχεται… Τελώνης και Φαρισαίος… Πως προσεύχονται οι Μουσουλμάνοι, προσευχές Εβραίων –Σεμά, Παγκόσμιοι τόποι προσευχής… (τζαμιά, ναούς, βωμούς… προσευχή (αγίου!) Φραγκίσκου της Ασίζης… Διαφορετικοί τόποι προσευχής στην Ιερουσαλήμ (σημ. γράφοντος: εννοούν τον Πανάγιον τάφον, το τείχος των δακρύων και το τέμενος του Ομάρ) και όλα αυτά εις τα παιδιά του Δημοτικού, χωρίς να λένε τι είναι πλάνη και τι Αλήθεια, που είναι ο διάβολος και που ο Θεός. Άφρονες! Ουχί Θεολόγοι.

Καί συνεχίζουν: «ένα παιδί βαπτίζεται εις το όνομα του Χριστού. Βάπτισμα Χρίσμα Ρωμαιοκαθολικών - Προτεσταντών. Τελετές ενηλικιώσεως σε θρησκείες του κόσμου:Μπαρ Μιτσβά, ενηλικίωση Μουσουλμάνων, Ινδουιστών. Γιορτές του κόσμου γεμάτες χαρά και φως. Χανουκά. Diwali (ενθ. ανωτ. σελ. 41)

«τα διακιώματα των παιδιών. Η παγκόσμια γλώσσα των παιδιών: παιχνίδι, τέχνη, μουσική». (σελ. 33)
«Η αμαρτία δεν τιμωρείται, συγχωρείται» σελ. 55 Πρόγραμμα σπουδών Γυμνασίου (σημείωση γράφοντος: τότε γιατί ο Θεός έριξε πυρ εξ ουρανού εις τα Σόδομα και τα Γόμορα;)
- Ιώβ: η διατύπωση ενός αινίγματος
- Το μεγάλο ζήτημα της θεοδικίας στο Ισλάμ (σελ. 55 ενθ. ανωτ.)
- Να βρούν στοιχεία για τις όψεις της σύγχρονης θεολογίας: «-θεολογία της απελευθέρωσης-Φεμινιστική θεολογία»σελ. 57
- «Το βιβλίο της αποκάλυψης του Ιωάννη: όχι κινδυνολογία, αλλά ποιητικές εικόνες για την Βασιλεία»σελ. 58
- «Βουδισμός -η ζωή είναι πόνος -ανακύκληση των υπάρξεων» σ. 56
- «Γνώμες συγχρόνων για τον Ιησού, ενός Εβραίου (π.χ. Μπούμερ), ενός Ινδουιστή (π.χ. Γκάντι) και ενός αγνωστικιστή (π.χ. Μαρσέλ Μαρσώ) σελ. 40
- «Ο Ιησούς Χριστός στο Κοράνι και την λογοτεχνία του Ισλάμ» σ. 40
- Από την εικόνα στην ομοίωση: Ο Άγιος Σέργιος Ραντονέζ -ο Φραγκίσκος και η Κλάρα της Ασίζης. σελ. 41
- Τι συμβαίνει όταν θεωρούμε ξένο τον διαφορετικό από μας; (μισαλλοδοξία, ρατσισμός, διακρίσεις, πόλεμοι, γενοκτονίες και «ολοκαυτώματα», στίγματα του πολιτισμένου κόσμου). Η νομική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. σελ. 42 (σημ. του γράφοντος: Αλήθεια, οι Μασώνοι τους εδίδαξαν τι θα περιλάβουν εις το πρόγραμμα;)
- «εξετάζουν και αξιολογούν τον ρόλον της διάσπασης και της αντιπαλότητος και σε άλλες θρησκείες. Αναγνωρίζουν και διερευνούν τις προσωπικές τους ιδέες». «Από τις εμπειρίες των εφήβων: συγκρούσεις που τραυματίζουν (με φίλους, γονείς, σχολικό περιβάλλον). «Από την ιστορία της χριστιανικής Εκκλησίας: χριστιανοί που διώκουν χριστιανούς». … «το Σχίσμα: Αιτίες, πρόσωπα, γεγονότα». «Η θρησκευτική νομιμοποίηση της βίας, σταυροφορίες».
- Ιερές Γραφές θρησκειών… Κοράνιο, Βέδες, βουδιστική τριπιτάκα. «Η ινδική τζαινιστική αρχή της αχίμζα, της μη βίας προς όλα τα ζωντανά όντα…» (σελ.44)
- «σκοποί του μαθήματος των θρησκευτικών:

- «ανάδειξη των οικουμενικών αξιών του χριστιανισμού και των άλλων θρησκειών του κόσμου..»… «την κατανόηση της εποχής και των αναγκών της και την μεθερμηνεία του θεολογικού λόγου στις συγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες» (σελ. 22 εις την ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας… Πρόγραμμα σπουδών στα Θρησκευτικά Α΄Δημοτικού και Γυμνασίου.

Πλείονα δύναται πας ενδιαφερόμενος να ανεύρη εις τας ιστοσελίδας του Υπουργείου Παιδείας και τας ιστοσελίδας του κ. Γιαγκάτζογλου, ως και εις το Περιοδικόν ΣΥΝΑΞΗ.
Διερωτάται ο καλοπροαίρετος αναγνώστης είναι ούτοι ορθόδοξοι θεολόγοι; Ομολογούν τον Χριστόν η φοβούνται κατά την Σημίτειον λογικήν τον θρησκευτικόν στιγματισμόν;
Αλήθεια! Ο Χένρυ Κίσσινγκερ και η ομήγυρις της διεθνούς Μασωνίας θα ήτο δυνατόν να ανεύρουν πιστότερον άνδρα από τον κ. Γιαγκάτζογλου και την ομήγυριν των εμπειρογνωμόνων του προγράμματος αυτού, διά να αλλάξουν την πνευματικήν φυσιογνωμίαν της Ελλάδος; Ασφαλώς όχι.

Ουδαμού εις το Πιλοτικόν πρόγραμμά των αναφέρεται η λέξις Θεάνθρωπος διά τον Χριστόν, ουδαμού Θεοτόκος, ουδαμού ομιλούν διά το ήθος του ανθρώπου, ουδαμού διά τα έργα και το φρόνημα της σαρκός, διά την σωφροσύνην και ότι το σώμα του ανθρώπου είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Ουδέ καταδικάζουν, την πορνείαν, ομοφυλοφιλίαν κ.λπ. Γι΄ αυτούς το ήθος του ανθρώπου δεν τους ενδιαφέρει. Τούς ενδιαφέρει μόνον η γνώσις των θρησκειών και τι συνέβαλον αι θρησκείαι εις τον Πολιτισμόν.
Ο διάβολος, η αμαρτία και ο θάνατος είναι δι΄ αυτούς περιφρονητέα και ασήμαντα θέματα διά να πληροφορήσουν τα παιδιά και τους λαθρομετανάστας περί αυτών. Δεν λέγουν εις τα παιδιά ότι ο Μόνος νικητής της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου είναι ο Χριστός και ότι είναι ο Μόνος η οδός και η αλήθεια και η ζωή που οδηγεί εις τον Θεόν! «Τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων…όμοιοι αυτοίς γένοιντο οι ποιούντες αυτά και πάντες οι πεποιθότες επ’ αυτοίς» (Ψαλμός 134)

Φρονώ ταπεινώς και πάλιν ότι πρέπει η Σεπτή Ιεραρχία να τους καλέση εις μετάνοιαν, και εάν αρνηθούν να τού αποκόψη από το σώμα της Εκκλησίας, ως σεσηπότα μέλη.
Αι απόψεις των, ο τρόπος που τας παραθέτουν, το περιεχόμενον των προτάσεων των, μόνον σύγχυσιν δύνανται να προκαλέσουν εις τα αθώα εισέτι πλάσματα του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

Αντιμετωπίζουν την Ελλάδα, ως μίαν χώραν διαθρησκειακής ιεραποστολής, τύπου ζούγκλας αφρικανικής, που δεν έχει ιστορίαν, θρησκείαν και πολιτισμόν. Είναι πλέον επικίνδυνοι όλων των αιρετικών της Ιστορίας.



ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=35167:agioreitis-iero&catid=270:agioreitika-nea&Itemid=761