Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΓΕ 



ΤΟΥ  ΝΙΚ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Ο μακαριστός γέρων Παΐσιος πήγε κάποτε σε ένα χωριό της Μακεδονίας. Το πρωί της Κυριακής πήγε στο ναό να λειτουργηθεί. Κάποια στιγμή μπήκε στο ναό μια γυναίκα η οποία ήταν ενάμιση μέτρο πάνω από το έδαφος. Ο γέρων Παΐσιος κατάλαβε, ότι αυτή η γυναίκα είχε ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό και όταν τέλειωσε η θεία λειτουργία, την πλησίασε και την ρώτησε:
«Ποιός είναι ο πνευματικός σου αγώνας;». Εκείνη προσπαθώντας να ξεφύγει απάντησε: «Ε, πάτερ δεν κάνω τίποτε, τίποτε δεν κάνω εγώ». «Έλα, της είπε ο γέρων Παίσιος, μην μου κρύβεσαι και πες μου για τον πνευματικό σου αγώνα». Εκείνη τότε του είπε: «Γέροντα ο άντρας μου χαρτοπαίζει, γυρίζει με άλλες γυναίκες, μεθάει και με σπάει στο ξύλο. Και εγώ όταν βγαίνω από το σπίτι και με βλέπουν οι γειτόνισσες μαυρισμένη και με ρωτούν: «Σε χτύπησε ο άντρας σου;» Εγώ το κρύβω λέγοντας ότι είναι καλός ο άνδρας μου».
  Ο γέρων Παΐσιος εθαύμασε την υπομονή και την ανεξικακία αυτής της γυναίκας και με απορία την ρώτησε: «Καλά, πως σηκώνεις αυτόν τον πειρασμό;». Εκείνη απάντησε: «Γέροντα σκέφτομαι τι πέρασε ο Χριστός, που ήταν αναμάρτητος, που υπέμεινε τα πάθη, τους εξευτελισμούς και τον σταυρικό θάνατο. Σκέφτομαι ακόμη και τους αγίους και τους μάρτυρες τι πέρασαν αγόγγυστα. Θυμάμαι και τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο οποίος, ενώ τον λιθοβολούσαν, προσευχόταν λέγοντας: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».
Η αξιοθαύμαστη αυτή γυναίκα, αφού σήκωσε πολλά χρόνια αυτόν τον δυσβάσταχτο σταυρό αγόγγυστα και δοξολογικά, κάποια μέρα έφυγε από αυτόν τον μάταιο κόσμο για να αναπαυτεί στην αγκαλιά του Χριστού. Δυό χρόνια μετά την κοίμησή της έκαναν  ανακομιδή των λειψάνων της, τα οποία ευωδίαζαν.