Ο βομβαρδισμός της Hiroshima και του Nagasaki: Η αλήθεια πίσω από την προπαγάνδα και η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου
Σε ολόκληρο τον Δυτικό
κόσμο – και ειδικότερα στις Η.Π.Α – αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η ρίψη δύο
ατομικών βομβών στη Hiroshima και
το Nagasaki ήταν
«απαραίτητη» για να τερματισθεί ο πόλεμος των Αμερικανών με την Ιαπωνία. Στον
μεταπολεμικό δυτικό κόσμο, και σε πολυάριθμα ιστορικά βιβλία, επικρατεί η άποψη
ότι αν αυτοί οι δύο «στόχοι» δεν είχαν δεχθεί τέτοιο απάνθρωπο χτύπημα ο
πόλεμος θα διαρκούσε επ’άπειρον, με πιθανόν ανυπολόγιστες απώλειες τόσο Αμερικανών
στρατιωτών όσο και Ιαπωνικού άμαχου πληθυσμού.
Είναι πολύ σημαντικό να
προσπαθήσουμε να αποστασιοποιηθούμε και να μελετήσουμε το καταστροφικό αυτό συμβάν
όχι υπό το πρίσμα της προπαγάνδας και των ιστορικών διαστρεβλώσεων, αλλά υπό
ένα αυστηρά αντικειμενικό ιστορικό πρίσμα.
Η Αμερικανική κοινωνία
έχει «εμποτιστεί» με επανειλημμένες αναφορές ότι δίχως την χρήση των ατομικών
βομβών στη Hiroshima και
το Nagasaki,
η Ιαπωνία δεν θα παραδινόταν ποτέ. Σύμφωνα με αυτές τις αναφορές, ο τότε Πρόεδρος
των Η.Π.Α Harry
Truman
προβληματιζόταν
έντονα για τις ολοένα και αυξανόμενες απώλειες των Συμμαχικών Δυνάμεων, και ότι
οι Αρχηγοί των Κοινών Επιτελείων της Συμμαχικής Διοίκησης τον προειδοποιούσαν
για 1.000.000 νεκρούς Αμερικανούς Στρατιώτες στην προγραμματισμένη επίθεση στα
Ιαπωνικά εδάφη. Ο αριθμός αυτός αποτελεί, βεβαίως, μία ολότελα ψευδή κατασκευή,
που επινοήθηκε από τον υπουργό Πολέμου των Η.Π.Α. Henry Stimson
κατά τη διάρκεια του
Β΄ Παγκοσμίου (σ.σ. pentapostagma.gr
– Secretary
of
War)
Η ιστορική ανασκόπηση φέρνει στο φώς επιστημονικές
διαμάχες αναφορικά με το αντίκτυπο του συνεχιζόμενου αποκλεισμού του Ιαπωνικού στρατού,
των ανελέητων βομβαρδισμών, και της Ρωσικής εισβολής στην Manchuria ως σαφέστατα στοιχεία που
οδηγούν στην υπόθεση ότι μεταξύ το τέλος του 1945 ή των αρχών του 1946, και
δίχως την χρήση ατομικών βομβών, ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας θα παραδινόταν
(σ.σ. pentapostagma.gr - αν και οι ιστορικοί
συμφωνούν ότι ακόμη και σε αυτή την περίπτωση οι Ιάπωνες θα υπέφεραν μεγάλες
απώλειες). O Henry Stimson, όμως, είχε ένα μακροπρόθεσμο «όραμα», την πρόβλεψη της σημασίας της ατομικής
εποχής – και της οικοδόμησης μίας νέας τάξης στις ανθρώπινες υποθέσεις [1],
Αναλυτικότερα, η υποτιθέμενη ακμαιότητα του
Ιαπωνικού στρατού είναι αποδεδειγμένος ιστορικός μύθος. Έως το καλοκαίρι του
1945 οι Ιαπωνικές δυνάμεις βρίσκονταν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση έχοντας πραγματοποιήσει
έως τότε αρκετές απόπειρες να παραδοθούν. Ο Ναύαρχος William D. Leahy, Επιτελάρχης
του Προέδρου Truman,
είχε δηλώσει: “Η χρήση αυτού του βάρβαρου
όπλου στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν μας έδωσε στην πραγματικότητα πλεονέκτημα
στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί, και ήταν έτοιμοι να
παραδοθούν.”
Ποιοι είναι λοιπόν οι κύριοι
λόγοι που οδήγησαν στο μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;
Οι Ρώσοι είχαν
εισέλθει δυναμικά στον Ιαπωνικό πόλεμο προελαύνοντας στην Manchuria, αποδεκατίζοντας
τον ήδη αποδυναμωμένο Ιαπωνικό στρατό. Ο ρωσικός παράγοντας ήταν σημαντικότατος
– ο πόλεμος έπρεπε να τερματιστεί το συντομότερο δυνατόν με οποιοδήποτε μέσο: Η Αμερικανική ηγεσία δεν ήταν διατεθειμένη
να οδηγήσει την Ρωσία σε παρόμοια οφέλη με την ίδια από τον Β’ Παγκόσμιο
Πόλεμο, και να εξέλθει από αυτόν ως ίση υπερδύναμη με τις Η.Π.Α.
Υπό
αυτήν την έννοια, ο βομβαρδισμός της Hiroshima και
του Nagasaki
δεν
αποτέλεσε (μόνο) το οριστικό τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά στην
πραγματικότητα την αρχή του Ψυχρού Πολέμου – την αέναη, δηλαδή, και κατά τα
φαινόμενα ισορροπία των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων..
pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου