*Το Βήμα Κυριακής(3.4.2011) - σελ. Β2.10 -
 
συνέντευξη του Νίκου Κούνδουρου στον Γ. Ζουμπουλάκη.
 
Μεταξύ άλλων ο Κούνδουρος λέει:
«.Κατά βάθος χαίρομαι για το συμβάν ( εννοεί την ληστεία στο σπίτι του και την παραλίγο δολοφονία του, πριν 7 μήνες ).
 
Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα.
 
Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα.
 
Έλεγα ότι της ίδια γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό.
 
Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες.
 
Τέσσερα κτήνη, 4 βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα.
 
Εκείνο το " μην τον κρατάς, πνίξ' τον τον πούστη"
 
που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτρα- πάτρα ελληνικά, τί το θέλανε;
 
Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου, που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες.
 
Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της, σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της:
 
1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Έλληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως έγινε.
Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ήθελαν να σκοτώσουν.
 
Έναν άλλο γείτονα τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις γλίτωσα. .. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική. Ήταν μίσος..
Μετά το επεισόδιο βρέθηκα στο αυτοκίνητο φίλου.
 
Ήρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος " όχι.".
 
Εγώ, που είχα περάσει την περιπέτεια, του λέω " δώστου κάτι του νεαρού, δεν πειράζει". Του έδωσε ένα κέρμα.
 
Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα.
Πήδηξα έξω, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσουρα με κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα "βρες το".
 
Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσερνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος.
 
Η εντύπωση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο.
 
Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας.
 
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα.
 
Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μια αδεξιότητάς μου. Ήταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα.
 
Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στο δρόμο χωρίς το καρδιοχτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό.
 
Όπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, " η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο"..
 
 
ΣΧΟΛΙΟ
* Ο Ν. Κούνδουρος είδε φως όταν κάηκε το δικό του σπίτι.
 
Μέχρι τότε το φως που έκαιγε τα σπίτια των άλλων ίσως να το έλεγε ρατσισμό.
* Στα 17 του χρόνια ήταν μαχητής της ομάδας Μπάυρον του ΕΑΜ.
 
 
ΔΙΔΑΓΜΑ : Μην περιμένουμε να ΜΑΣ φωτίσει το φως που θα καίει το δικό μας σπίτι.
 
Η πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονα φτάνει να αφυπνίσει και μας.
 
Κάποια φίλη «ψηφοφόρος του ΚΚΕ μέχρι τότε», έγινε και αυτή «ρατσίστρια» όταν την «αντικατέστησαν» στη δουλειά της δύο «σύντροφοι» από το Μπαγκλαντές.
 
Ποιος θα χαρακτηρίσει και τον (μαχητή του ΕΑΜ) Κούνδουρο ρατσιστή και ακροδεξιό;
 
* Και όποιος το κάνει ας μας επισυνάψει το «προοδευτικό» βιογραφικό του.
** Η συνέντευξη Κούνδουρου έχει εξαφανιστεί από το «ηλεκτρονικό βήμα».