ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Ο ΑΓΝΟΣ, ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Στις 24 Μαΐου 2013 συμπληρώνονται 10 χρόνια από την εκδημία του μακαριστού πατρός Κωνσταντίνου Οικονόμου. Πριν 10 χρόνια η εκλεκτή ψυχή του πατρός Κωνσταντίνου έφυγε από αυτόν τον προσωρινό και μάταιο κόσμο και πήγε στον παράδεισο να συναντήσει τον Ουράνιο Νυμφίο, τον Θεάνθρωπο Ιησού, για να ζήσει στην αιώνια χαρά και μακαριότητα.
Ο πατήρ Κωνσταντίνος ήταν ένας αγνός, καλός και ταπεινός ποιμένας. Από μικρό παιδί αγάπησε με όλη του την καρδιά το Χριστό για αυτό πρόσεχε πολύ τον εαυτό του για να διατηρήσει σε όλη την ζωή του την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής και του σώματός του. Η αγνότητα του καθρεπτιζόταν στο αγνό πρόσωπό του, στα αγνά μάτια του, στα αγνά λόγια του και στην αγνή συμπεριφορά του. Επειδή ζούσε ο ίδιος αυτήν την μεγάλη και σπουδαία αρετή, ποθούσε να ζούν με αγνότητα όλοι οι νέοι και οι νέες. Γι’ αυτό στα κατηχητικά που έκανε τόνιζε ότι η αγνότητα είναι το μέγιστο όπλο, ότι έχει μεγάλη αξία και παρρησία μπροστά στο Θεό και ότι ελκύει πλούσια την χάρη του Θεού. Δίδασκε ότι το θέλημα του Θεού είναι οι νέοι και οι νέες να μένουν αγνοί μέχρι το γάμο, αλλά και μέσα στο γάμο να είναι προσεκτικοί, αγνοί και σεμνοί. Για την αγνότητα έγραψε ένα ωραίο βιβλίο και ετοίμαζε και ένα δεύτερο, αλλά δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει.
Επειδή αγαπούσε με όλη του την καρδιά το Χριστό, για αυτό αγαπούσε αληθινά και τον συνάνθρωπο. Όταν ήταν ιερέας στο νοσοκομείο φερόταν με πολλή  αγάπη και καλοσύνη προς τους αρρώστους και με τις σοφές συμβουλές του συνετέλεσε στον πνευματικό καταρτισμό και στην σωτηρία πολλών ανθρώπων. Ήταν ελεήμων και βοηθούσε πνευματικά και υλικά πολλούς αναγκεμένους και πονεμένους ανθρώπους. Κάποια φορά που λειτουργούσε, είδε να μπαίνει στο ναό ένας ανάπηρος. Τότε δεν είπε στον νεωκόρο ή σε κάποιον άλλον να φροντίσει τον ανάπηρο, αλλά βγήκε ο ίδιος από την πλαϊνή πύλη του ιερού, βρήκε μία καρέκλα και την πήγε στον ανάπηρο για να καθίσει. Σε εμένα τον αμαρτωλό έδειξε ιδιαίτερη αγάπη. Εκτός από την προσευχή που έκανε για εμένα, αρκετές φορές το χειμώνα ερχόταν στο σπίτι μου για να εξομολογηθώ, και συχνά με επισκεπτόταν χαρίζοντας μου ωραίες κασέτες με ύμνους και ομιλίες.
Όσο για την ταπείνωσή του, πάντοτε υπηρετούσε το Χριστό απλά και ταπεινά και ποτέ δεν επεθύμησε αξιώματα και θρόνους. Μάλιστα, όταν κάποτε του πρότειναν να γίνει ηγούμενος, αντέδρασε λέγοντας ότι αν έκαναν κάτι τέτοιο, θα έφευγε από το μοναστήρι και θα εξαφανιζόταν.
Γνωρίζω ότι με αυτά τα λίγα που έγραψα για τον μακαριστό πατέρα Κωνσταντίνο Οικονόμου, τον αδικώ, για αυτό τον παρακαλώ να με συγχωρήσει. Εύχομαι για αυτά και για όσα πολύ περισσότερα γνωρίζουν άλλοι άνθρωποι ο Θεός να τον ανταμείψει. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας έχουμε όλοι την ευχή του.