"ΟΥΚ ΕΣΤΕ ΕΑΥΤΩΝ, 

ΗΓΟΡΑΣΘΗΤΕ ΓΑΡ ΤΙΜΗΣ"

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Με ασέβεια και θρασύτητα πολλοί νέοι και νέες και πολλοί άνδρες και γυναίκες λένε: «Δικό μου είναι το σώμα μου και το κάνω ότι θέλω». Έτσι με μεγάλη ευκολία ρίχνουν το σώμα τους στο βούρκο της πορνείας, της μοιχείας και των ποικίλων διαστροφών και ανωμαλιών. Και νομίζουν οι ταλαίπωροι ότι ζουν ελεύθεροι, ενώ στην πραγματικότητα έχουν καταντήσει δούλοι στα πάθη της ατιμίας.

Είναι όμως το σώμα δικό τους; Πού το βρήκαν; Μήπως το δημιούργησαν οι ίδιοι ή μήπως το αγόρασαν από κάποιον, ώστε να έχουν το δικαίωμα να το κάνουν ότι θέλουν; Ασφαλώς, ούτε οι ίδιοι το δημιούργησαν ούτε το αγόρασαν. Πώς λοιπόν καμαρώνουν ότι το σώμα είναι δικό τους και μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν;

Το σώμα μας, αγαπητοί μου είναι ένα θαυμάσιο δημιούργημα του Παναγάθου, Πανσόφου και Παντοδυνάμου Θεού, είναι ένα πολύτιμο δώρο του Θεού σε εμάς. Εμείς είμαστε διαχειριστές του σώματος και για αυτήν την διαχείριση θα δώσουμε λόγο στο Θεό. Το σώμα μας ανήκει στο Θεό και μάλιστα δύο φορές. Μια φορά διότι το δημιούργησε και δεύτερη φορά διότι το αγόρασε με το Τίμιο Αίμα του Χριστού. Αυτή την μεγάλη αλήθεια τονίζει ο απόστολος Παύλος στο υπέροχο ανάγνωσμα της Κυριακής του ασώτου. Ας προσέξουμε τα βαρυσήμαντα λόγια του: «ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστιν, ου έχετε από Θεού, και ουκ εστέ εαυτών; ηγοράσθητε γαρ τιμής» (Α΄Κορ. στ’ 19-20).

 Κάποτε ένα παιδάκι με την βοήθεια του πατέρα του έφτιαξε ένα μικρό καραβάκι. Όταν πήγαινε για μπάνιο στη θάλασσα έπαιζε με το καραβάκι και χαιρόταν. Όμως κάποια μέρα ενώ έπαιζε φύσηξε αέρας που παρέσυρε το καραβάκι ώσπου το έχασε. Το παιδάκι στεναχωρήθηκε πολύ. Κάποια μέρα περπατώντας με τον πατέρα του είδε στη βιτρίνα ενός μαγαζιού το καραβάκι του. Ο πατέρας είπε στο παιδί του πως δεν μπορούσαν να πουν στο καταστηματάρχη ότι το καραβάκι είναι δικό τους και το παιδάκι παρακάλεσε να το αγοράσουν. Μόλις πήρε το παιδάκι στα χέρια του το καραβάκι, το αγκάλιασε με μεγάλη χαρά και είπε: «Τώρα μου ανήκεις δύο φορές. Μια φορά που σε έφτιαξα και δεύτερη φορά που σε αγόρασα».

Μακάρι να πιστέψουμε και να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι ανήκουμε δύο φορές στον Χριστό, ώστε αφενός μεν να Τον δοξάζουμε με το σώμα και την ψυχή μας που είναι δικά του, αφετέρου δε να φερόμαστε με πολύ σεβασμό, σεμνότητα και αγνότητα προς το σώμα μας και προς το σώμα των άλλων ανθρώπων.