Μ.Μ.Ε. = Μη Μιλάς Ελεύθερα
Και μου είναι αδιανόητο έως ανόητο να χωνέψω πως σε μία χώρα που μέρα με τη μέρα βουλιάζει και «υποτίθεται» πως θέλει να σηκώσει κεφάλι, κρύβονται οι περισσότεροι πίσω από το δάχτυλό τους ή αν δεν κρύβονται οι ίδιοι βάζουν το δάχτυλό τους για να κρύψουν τους άλλους ή για να τους δείξουν, αλλά και να τους υποδείξουν. Να τους υποδείξουν πώς πρέπει να σκέφτονται, πώς πρέπει να μιλάνε ή πως πρέπει να μην μιλάνε, γιατί η ελευθεροστομία είναι αδίκημα, η απαγόρευση είναι νόμος και η υπαγόρευση νοημάτων σε αυτήν τη «δημοκρατική» χώρα κανόνας.
Μα πιο πολύ με εξοργίζει η χαμηλή νοημοσύνη που μου επιβάλλουν να έχω, που κι αν εγώ δεν την θέλω, κάποιοι άλλοι με αναγκάζουν να αυθυποβάλλομαι πως την έχω, γιατί μου πλένουν τον εγκέφαλο και μετά μου τον ξεπλένουν με το νερό της λήθης για να καταλήξω ηλίθιος. Ειδήσεις-σβούρες, νέα-στρόβιλοι και γεγονότα-σίφουνες παρασύρουν κριτικές, ισοπεδώνουν απόψεις, εγκλωβίζουν σκέψεις και κατασκευάζουν ποδοσφαιρόμυαλες μάζες, όπως λέει και ένας σπουδαίος άνθρωπος αυτού του τόπου-από τους λίγους εναπομείναντες. Γιατί οι σπουδαίοι χάνονται κατά μία διαβολική σύμπτωση ο ένας πίσω από τον άλλον. Οι δήθεν σπουδαίοι «φαίνονται» και οι κενοί περιεχομένου κυβερνούν. Και το σπουδαιότερο, επιζούν. Επιζούν και διαιωνίζονται και καλλιεργούν κλώνους, παράγουν φερέφωνα που τα βαφτίζουν δημοσιογράφους, προωθούν το λαϊκισμό που τον ονομάζουν «ενημέρωση» και κατασκευάζουν μάζες που τις αποκαλούν κατ’ ευφημισμό και κατά περίπτωση άλλοτε αναγνώστες, άλλοτε ακροατές και άλλοτε τηλεθεατές. Κι όλοι αυτοί, μαζικώς ή ορθότερα βοσκηματωδώς, καταπίνουν την πληροφορία αμάσητη ή μηρυκάζουν την εδώ και χρόνια επαναλαμβανόμενη είδηση σαν γευσιγνώστες δήθεν έμπειροι. Ωστόσο δεν είναι τίποτε παραπάνω από ανθρώπους που τρώνε φαγητό ξαναζεσταμένο ή απλώς κατεψυγμένο σαν τα κρέατα του στρατού με τη σφραγίδα που ‘χουν πάνω τους από το 1977.
Όχι! Δεν συντάσσομαι με αυτούς που με θέλουν πρόβατο! Όχι! Δε θέλω να ανήκω σε μάζα, αλλά σε ομάδα. Αποτάσσομαι το σύστημα μιας σκηνοθετημένης τηλεόρασης, αποτάσσομαι το δημοσίευμα μιας καλά στημένης εφημερίδας, αποτάσσομαι την ακρόαση ενός κατασκευασμένου ραδιοφωνικού σταθμού. Με εκνευρίζει η ανακατασκευή, με αποθαρρύνει το clopy paste, με απογοητεύει το αναμάσημα, μου είναι αδιάφορο το αντίγραφο, δεν με συγκινεί η εν λόγω ανακύκλωση και εν τέλει με θυμώνει το κακέκτυπο της είδησης: κατασκευές, κατασκευές, κατασκευές! Όχι ευχαριστώ!
Η δημοσιογραφία δεν ξέρω αν αποτελεί επιστήμη. Ξέρω όμως ότι θεωρείται γέφυρα ανάμεσα στα «όσα έχουν γίνει» και στον πολίτη! Δυστυχώς τα πράγματα άρχισαν να συγχέονται όταν οι δημοσιογράφοι δεν αρκούνταν πλέον στα «όσα είχαν γίνει», αλλά θέλησαν να δημοσιοποιούν τα «όσα γίνονται» και ακόμη χειρότερα τα «όσα θα γίνουν»! Παραβγαίνει η ταχύτητα της δημοσιότητας το ίδιο της το αντικείμενό! Αυτό δε μ’ ενοχλεί, γιατί πια το συνήθισα! Αυτό που με πειράζει είναι που δεν δείχνει πια τα «όσα έγιναν», αλλά επιλέγει με ελιτίστικη διάθεση για ποιο γεγονός θα ενημερωθώ και πώς! Ε λοιπόν ναι, ξανά αποτάσσομαι!
Συντάσσομαι όμως ανθρώπους Ελεύθερους με πείσμα και πυγμή που επιμένουνε σ’ αυτόν τον οχετό των συναδέλφων τους να σηκώσουνε κεφάλι χωρίς φόβο, αλλά με περισσό πάθος για να υπερασπίζουν και με το τίμημα της ζωής τους ακόμη ελεύθερα να αποκαλύπτουν τα όσα ανακαλύπτουν....
Ωστόσο το χαζοκούτι μου δε θέλει να με στηρίξει, γιατί οι δημοσιογράφοι που κατοικούν εκεί μέσα μου κλείνουν το μάτι στις ειδήσεις των οκτώ φωνασκώντας ότι
Μ.Μ.Ε. σημαίνει Μη Μιλάς Ελεύθερα,
αλλά εγώ το διάβασα αλλιώς και σου προτείνω:
Μη Μένεις Έτσι... φτύσ’ τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου