Προηγούνται οι δανειστές, έναντι ακόμα και των συνταξιούχων και με νόμο…
Και είναι βέβαια απολύτως… φυσικό να γίνεται αυτό για δύο πολύ σημαντικούς λόγους: α. Οι δανειστές (ή αλλιώς «η ανάγκη εξυπηρέτησης του χρέους») έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα, για την κάλυψη ζωτικών αναγκών, ενώ οι συνταξιούχοι μπορούν να μείνουν…απλήρωτοι διότι εκτός από το ότι αρκετά… «επιβαρύνουν» το κράτος ως μη… παραγωγικοί, έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν να εκπληρώνονται πρώτα οι υποχρεώσεις του χρέους, διότι έχουν χρήματα στην άκρη από τους προηγούμενους μήνες, ειδικά οι χαμηλοσυνταξιούχοι οι οποίοι με έναν μήνα σύνταξης εξασφαλίζουν την διαβίωσή τους για τους υπόλοιπους έντεκα…. Και βέβαια αν πρώτα δεν βρεθούν λεφτά για τις υποχρεώσεις των δανειστών δεν θα πληρωθούν και καθόλου… Απλά πράγματα…
β. Ο δεύτερος λόγος είναι επειδή αυτό, έτσι κι αλλιώς, προβλέπεται στο μνημόνιο. Και αφού προβλέπεται στο μνημόνιο δεν γίνεται να μην τηρηθεί. Διότι το μνημόνιο δεν είναι απλό πράγμα… Είναι «ευαγγέλιο». Όταν ψηφίζουν νόμους σχετικούς με αυτό μάλιστα, έχουν και το έντυπο του μνημονίου στην αίθουσα, και ορκίζονται σε αυτό… Θα πει κάποιος «αν δεν συμφωνούσαμε στον όρο αυτόν θα μας ενέκριναν την δανειακή σύμβαση;» Σωστά. Διότι αυτά πετυχαίνεις άμα έχει καλούς, τεράστιους διαπραγματευτές… Και βέβαια από τα πιο νόστιμα, είναι το… «κόψιμο» ορισμένων αναλυτών, (οι οποίοι αν αποκλείσουμε το γεγονός να πρόκειται περί «παπαγαλακίων» της επιβεβλημένης μνημονιακής εξυγίανσης, τότε είναι επικινδύνως άσχετοι) που προκειμένου να στηρίξουν αυτόν τον όρο/νόμο, φτάνουν στο σημείο να συσχετίσουν/συνδέσουν την μη πληρωμή των ήδη υπαρχόντων συνταξιούχων (κυρίως) και μισθωτών, με το (λογικά απορριπτέο αλλά άσχετο…) ενδεχόμενο να γινόταν από τους πολιτικούς σπατάλη των χρημάτων σε επιπλέον αχρείαστους μισθωτούς για λόγους κομματικούς αν δεν υπήρχε αυτή η δέσμευση…
Μένει κανείς πραγματικά άφωνος μπροστά σε τέτοιες προσεγγίσεις που δεν θέλουν πολύ, για να μπερδέψουν (τουλάχιστον) έναν καλοπροαίρετο αναγνώστη.
Η ουσία βρίσκεται στο μοναδικό, ευθύ ερώτημα που απαιτεί τίποτα λιγότερο από μια ΤΙΜΙΑ και ΗΘΙΚΗ απάντηση: «Συμφωνείτε κύριοι στο να ΜΗΝ πληρωθεί ο συνταξιούχος αν κάποια στιγμή υπάρξει πρόβλημα με την μηνιαία καταβολή των τόκων στους δανειστές;;» ΔΥΟ είναι οι απαντήσεις, καθαρές και σταράτες: ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Απαντάτε λοιπόν ευθέως και αφήστε τις πονηράδες. Συμφωνείτε πως αν μια χώρα έλθει σε αδυναμία εκπλήρωσης βασικών αναγκών, μπορεί, ή πρέπει να κάνει παύση (έστω προσωρινή) πληρωμών στους δανειστές; Ναι ή όχι; Σε μια δύσκολη κατάσταση θα αφήσετε να σας κόψουν το ρεύμα (σε έναν κανονικό λογαριασμό χωρίς χαράτσι) ή να πεινάσει το παιδί σας, και να μην έχει φάρμακα για να πληρώσετε την δόση του δανείου; Ναι ή όχι;;; Οι χειριστές των οικονομικών, αυτά τα τελευταία χρόνια, μας έχουν απαντήσει με… πράξεις σε αυτά τα ερωτήματα. Προφανώς και συμφωνείτε για να στηρίζετε αυτές τις πράξεις. Αφού λοιπόν θεωρείτε πως η οικονομία είναι αποκομμένη από την κοινωνία, και πως το κυνήγι των δεικτών προέχει έναντι οποιουδήποτε κόστους (φτάνει να μην είναι δικό σας..!), τότε θα πρέπει να δεχτείτε και την ύπαρξη του «αντίπαλου» στρατοπέδου, που θεωρεί πως η κοινωνία η πατρίδα, και ο άνθρωπος, προέχει των οικ. δεικτών… Αφού στο υπάρχον σύστημα δεν γίνεται να αναπτυχθούν αρμονικά και παράλληλα, πρέπει να είναι ευνόητο ποιο πρέπει να επικρατήσει…
pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου