Μια ιστορία που θα σας συγκλονίσει
Αναγνώστρια!
Ονομάζομαι Σ. Κ., είμαι δασκάλα 42 ετών, εργάζομαι από τα 21 και με το σύζυγό μου αποταμιεύσαμε όλες μας τις οικονομίες σε πενταετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Προσοχή δε ρίσκαραμε.
Τοποθετήσαμε τα χρήματά μας με σταθερό επιτόκιο 6,10 %. Την εποχή που έγινε αυτό –το Φεβρουάριο του 2010- δεν είχαμε άμεση ανάγκη, οπότε αποφασίσαμε να τα «κλείσουμε» έως το 2015. Το έτος αυτό η μεγάλη μας κόρη γίνεται 17 οπότε και θα χρησιμοποιούσαμε αυτά τα χρήματα για τις σπουδές της. Ξαφνικά βρεθήκαμε «κουρεμένοι». Γνωρίζετε τι σημαίνει αυτό; Από το ποσό των 100.000€ χάνουμε τα 52.000€ περίπου. Τα υπόλοιπα σε 30 χρόνια! Καταλαβαίνετε τι αξία θα έχουν τότε! Χάνουμε χρήματα τα οποία αντιπροσωπεύουν οικονομίες, στερήσεις 20 ετών. Κυρίως όμως χάνουμε το μέλλον των παιδιών μας, την εμπιστοσύνη στην πατρίδα μας. Μπορείτε να φανταστείτε το θυμό, την απόγνωση. Το οικογενειακό μας περιβάλλον προσπαθεί να μας συμπαρασταθεί. Η μητέρα μου μέχρι πρόσφατα πίστευε πως όλα αυτά είναι αδύνατον να συμβαίνουν. Τώρα απλά προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα: να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε δηλαδή την υγεία μας, την εργασία μας, τους συγγενείς και φίλους μας. Πράγματι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί ακούω και διαβάζω ιστορίες ομοιοπαθών «κουρεμένων», οι οποίοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη και μη παραγωγική ηλικία, να χάνουν τους κόπους μιας ζωής και να έχουν ακόμη και πρόβλημα επιβίωσης. Επίσης έχω την υποψία ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι συνάνθρωποί μας που δεν γνωρίζουν την καταστροφή που έγινε. Θα πάνε μια ωραία πρωία στην τράπεζα για να εισπράξουν τα χρήματά τους και θα εκπλαγούν. Μαθαίνω πως ο αριθμός των ομολογιούχων είναι αρκετά μεγάλος –πάνω από 11.000 άτομα. Κάποιοι από εμάς είμαστε ήδη μέλη σε σύλλογο και κινούμαστε για τη δικαστική πλέον διεκδίκηση των χρημάτων μας. Εγώ προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένη να τα χαρίσω σε κανέναν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να αντιδράσω. Δεν έχω άλλο τρόπο αντίδρασης. Απλά ενημερώνω το περιβάλλον μου –συναδέλφους και γνωστούς για αυτήν την αδικία. Επίσης δυστυχώς έχω αρχίσει να προτρέπω την κόρη μου να φύγει από αυτήν την χώρα που φέρεται με τόση απαξία στους πολίτες της. Δε νιώθω υπεύθυνη για την κατάσταση αυτής της χώρας. Επιπλέον δυστυχώς δεν πιστεύω ότι με την δική μας θυσία θα αλλάξει κάτι. Συνειδητοποιώ πως οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τέλος, παρατηρώ πως κάποιοι από εμάς ντρέπονται να πουν για αυτό που μας συνέβη. Κακώς. Πρέπει να ντρέπονται αυτοί που μας οδήγησαν σ΄ αυτό το σημείο. Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια σιωπούν. Γιατί άραγε; Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Υ.Γ. «Συνάδελφοι» κουράγιο!!!
Ονομάζομαι Σ. Κ., είμαι δασκάλα 42 ετών, εργάζομαι από τα 21 και με το σύζυγό μου αποταμιεύσαμε όλες μας τις οικονομίες σε πενταετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Προσοχή δε ρίσκαραμε.
Τοποθετήσαμε τα χρήματά μας με σταθερό επιτόκιο 6,10 %. Την εποχή που έγινε αυτό –το Φεβρουάριο του 2010- δεν είχαμε άμεση ανάγκη, οπότε αποφασίσαμε να τα «κλείσουμε» έως το 2015. Το έτος αυτό η μεγάλη μας κόρη γίνεται 17 οπότε και θα χρησιμοποιούσαμε αυτά τα χρήματα για τις σπουδές της. Ξαφνικά βρεθήκαμε «κουρεμένοι». Γνωρίζετε τι σημαίνει αυτό; Από το ποσό των 100.000€ χάνουμε τα 52.000€ περίπου. Τα υπόλοιπα σε 30 χρόνια! Καταλαβαίνετε τι αξία θα έχουν τότε! Χάνουμε χρήματα τα οποία αντιπροσωπεύουν οικονομίες, στερήσεις 20 ετών. Κυρίως όμως χάνουμε το μέλλον των παιδιών μας, την εμπιστοσύνη στην πατρίδα μας. Μπορείτε να φανταστείτε το θυμό, την απόγνωση. Το οικογενειακό μας περιβάλλον προσπαθεί να μας συμπαρασταθεί. Η μητέρα μου μέχρι πρόσφατα πίστευε πως όλα αυτά είναι αδύνατον να συμβαίνουν. Τώρα απλά προσπαθούν να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα: να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε δηλαδή την υγεία μας, την εργασία μας, τους συγγενείς και φίλους μας. Πράγματι θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί ακούω και διαβάζω ιστορίες ομοιοπαθών «κουρεμένων», οι οποίοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη και μη παραγωγική ηλικία, να χάνουν τους κόπους μιας ζωής και να έχουν ακόμη και πρόβλημα επιβίωσης. Επίσης έχω την υποψία ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι συνάνθρωποί μας που δεν γνωρίζουν την καταστροφή που έγινε. Θα πάνε μια ωραία πρωία στην τράπεζα για να εισπράξουν τα χρήματά τους και θα εκπλαγούν. Μαθαίνω πως ο αριθμός των ομολογιούχων είναι αρκετά μεγάλος –πάνω από 11.000 άτομα. Κάποιοι από εμάς είμαστε ήδη μέλη σε σύλλογο και κινούμαστε για τη δικαστική πλέον διεκδίκηση των χρημάτων μας. Εγώ προσωπικά δεν είμαι διατεθειμένη να τα χαρίσω σε κανέναν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να αντιδράσω. Δεν έχω άλλο τρόπο αντίδρασης. Απλά ενημερώνω το περιβάλλον μου –συναδέλφους και γνωστούς για αυτήν την αδικία. Επίσης δυστυχώς έχω αρχίσει να προτρέπω την κόρη μου να φύγει από αυτήν την χώρα που φέρεται με τόση απαξία στους πολίτες της. Δε νιώθω υπεύθυνη για την κατάσταση αυτής της χώρας. Επιπλέον δυστυχώς δεν πιστεύω ότι με την δική μας θυσία θα αλλάξει κάτι. Συνειδητοποιώ πως οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Τέλος, παρατηρώ πως κάποιοι από εμάς ντρέπονται να πουν για αυτό που μας συνέβη. Κακώς. Πρέπει να ντρέπονται αυτοί που μας οδήγησαν σ΄ αυτό το σημείο. Οι δημοσιογράφοι και τα κανάλια σιωπούν. Γιατί άραγε; Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας. Υ.Γ. «Συνάδελφοι» κουράγιο!!!
ΠΗΓΗ: http://sarotiko.blogspot.com/2012/03/blog-post_7385.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου