ΕΚΤΡΩΣΙΣ !

Ομολογίες δύο Πνευματικών για το μέγα έγκλημα της ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ!

Ο πρώτος: «...Όταν βλέπω μια γυναίκα να πονάει, να κλαίει, να υποφέρει για ένα μεγάλο πρόβλημα που τη βασανίζει και να σπαράζει κυριολεκτικά, της κάνω μια ερώτηση:
—Μήπως έχεις κάνει στη ζωή σου έκτρωση;

Ε λοιπόν, το 90% μου απαντά «ναι». Βλέπω δηλαδή ότι πίσω από κάθε πόνο κρύβεται μια παλιά αμαρτία του ανθρώπου. Και επιτρέπει αυτό τον πόνο ο Θεός, όχι για εκδίκηση, όχι για τιμωρία. Ο Θεός δεν τιμωρεί, ο πατέρας δεν τιμωρεί. Το επιτρέπει για το καλό του παιδιού του. Ίσως μέχρι εκείνη τη στιγμή να μην αισθάνθηκε αυτή η γυναίκα τι μεγάλο έγκλημα είναι η έκτρωση και επιτρέπει τώρα ο Θεός να της συμβή αυτή η δοκιμασία, για να έρθει σε συναίσθηση...».

Και ο δεύτερος: «...Όταν μου ανατέθηκε η ευθύνη του Εξομολόγου, έμενα έκπληκτος, όταν άκουα γυναίκες έγγαμες να κάνουν ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ σε ποσοστό 80% (στις 100 οι 80)! Δηλαδή όχι μόνο οι νέες και άγαμες, υπεύθυνες και αυτές, αλλά και οι έγγαμες, μετά το 1 ή 2 παιδιά, αν μείνουν έγκυες, καταφεύγουν στο φοβερό έγκλημα της ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ...»! Δηλαδή στη δυστυχέστερη δυστυχία της ζωής...

Δραματικές μαρτυρίες τραγικών θυμάτων…

«Ό,τι και να κάνει η Πολιτεία, εμένα ποιος θα μου αφαιρέσει τις ενοχές και τις τύψεις μου; Η έκτρωση παραμένει έκτρωση. Και εγώ φόνισσα...».

«Έκαμα μια έκτρωση στα 20 χρόνια μου. Ήταν για μένα μια φοβερή τραυματική εμπειρία. Τρέμανε τα πόδια μου. Ήθελα να φύγω. Ευχόμουν να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω. Όταν ξύπνησα μ' έπιασε κρίση. Ήθελα να σκοτωθώ. Ρωτούσα αν το παιδί ήταν αγόρι η κορίτσι, ξανθό ή μελαχροινό. Ούρλιαζα. Με έδεσαν στο κρεβάτι. Μου έδωσαν ηρεμιστικό. Αισθανόμουν ότι έκαμα το μεγαλύτερο έγκλημα. Είχα εφιάλτες. Παντού άκουγα κλάματα μωρού. Ήταν μια οδυνηρή κατάσταση. Έκανα 8 μήνες να το ξεπεράσω... Πάντως κάθε χρόνο τη συγκεκριμένη ημερομηνία, στα "γενέθλια" του αγέννητου παιδιού, γίνομαι λειώμα...».

(Από το βιβλίο του π. Σάββα Δημητρέα, έκδ. Ι. Μ. Προφ. Ηλιού, Πρέβεζα 1998).