Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.

 

Μού δόθηκε το ακόλουθο βίωμα:

Όταν έχασε η ψυχή μου την ταπείνωση , έγινα ευέξαπτος.
Θυμόμουν όμως την ταπείνωση τού Χριστού και την διψούσα.
Άρχισα λοιπόν με το πένθος της μετανοίας και ικέτευα τον Θεό να με συγχωρέση και να με καθαρίση από το πνεύμα της υπεροψίας, χαρίζοντας μου την άγια ειρήνη Του.
Κι όταν η ψυχή μου μίσησε τις αμαρτίες , τότε με δίδαξε το Άγιο Πνεύμα την αδιάλειπτη προσευχή και την αγάπη.
Και ξέροντας πόσο αγαπά ο Κύριος το λαό Του, ιδίως τους νεκρούς, έχυνα κάθε βράδυ δάκρυα γι΄αυτούς.
Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.
Και μιά φορά είπα στον πνευματικό:
Λυπάμαι όσους υποφέρουν στον άδη και κλαίω κάθε νύχτα γι΄αυτούς και τόσο καταπονείται η ψυχή μου, ώστε λυπάμαι ακόμα και για τους δαίμονες.
Και ο πνευματικός μού απάντησε πως μιά τέτοια προσευχή προέρχεται από την Χάρη τού Θεού .

(από τις γραφές του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, αρχιμανδρ.Σωφρονίου Ο γέροντας Σιλουανός, Ι.Μ.Τ,Προδρόμου Έσσεξ 1978 σελ 506-507)